Gizemli Çekimler

Gizemli Çekimler

Çıplak bir fotoğrafçının çalışmasının kolay ve fantastik bir eser olduğu yönündeki romantik fikirler hatalıdır, zira bunlar bu mesleğin tüm karmaşıklığını ve sorumluluğunu yansıtmamaktadır. Her fotoğraf bir büyüklük, güzellik ve benzersizlik vaadi olarak algılanıyor ve bu alandaki çalışmalar, yazara göre hiçbir zaman gerçekleşmeyecek olan mükemmellik umuduyla ilişkilendiriliyor...

Mysterious Shots
Gizemli Çekimler

Have you ever taken a picture of a naked woman? What were you thinking about at the time? About her beautiful body, her arousal? About the fact that this unique moment will forever remain in your memory and immortalize the divine body? Or maybe about the fact that many years later, looking at the photo you will feel a pleasant nostalgia? Such a feeling could cause tears in a grown man, giving him the feeling that he is a creator.

Romantic stereotypes of the work of a nude photographer are fantasies of simple dilettantes. They do not feel the fullness and thoroughness of the work. Every photograph is a promise. A promise of greatness, beauty, and uniqueness. The beauty of this profession is that dreams never come true and every time you live with one hope.

DIVIDER 

   These evenings all went according to plan, with years of experience generating a perfect formula for preparing for photo shoots. First, an idea, a plot, and then a long and painstaking preparation, and finally, a technical implementation of the idea. Usually, it takes at least a week to get ready. Search for the inspiring idea, purchase of thematic attributes, selection of a model, appropriate location, etc. All this for the perfect photo…

   Ginger hair shimmered like a cooper next to a fire. Her body was covered with tiny freckles, and any viewer would say that her pale skin reflected light like the moon. The model was professional, no doubt. It is felt immediately. Both the girl and the photographer are used to working together, so their duet is harmonious. She knew how attractive her body was, and every graceful pose proved it. Under the sight of the camera, the girl felt like a queen, with no shadow of embarrassment from her nakedness. 

  This time, the shooting took place at her home. Sunlight fell on the wide bed. It was difficult to style her silk hair, naughty curls raised up after every touch. The curves of her naked body froze in anticipation of the next click of the camera shutter. The photographer was a real master, speaking rarely, and his movements were confident and accurate. Years of practice made his hand's movements precise, like a jeweler’s. The ability to feel the beauty turned the mechanical process of photo shooting into a magical dance. Each shot was tastier than the last! The photographer was sincere in his love for the model, and he allowed himself to be completely absorbed in this feeling for an hour.  A photo without emotions is empty. Moreover, beauty is always in the eyes of the viewer, therefore without falling in love, even temporarily with a model, the picture will not be true. 

  The last photo…the last click of the shutter…was the last in her life.

START_PRO

    It was morning time when a ringing phone woke up the photographer. Conciseness wasn’t clear, he felt fatigue in the muscles and a sore throat. 6.45 a.m. is a bad time for serious conversation, so he put the phone on mute, turned away from it, and dived under a blanket. Adam was a middle-aged man with a typical appearance and atypical ambitions. The dark ginger stubble hadn’t been shaved for a week, and the chair was covered with tons of clothes. The lenses with many fingerprints lay in a large cardboard box just next to him. The man with green eyes was secretive. You would never understand what he really felt; his facial expressions were always monotony.

   The troubled sleep had never happened in his life. He didn't know about the existence of a conscience, and bad dreams dissolved in a second. Adam's slovenliness was successfully compensated by workaholism and perfectionism in his art. The phone kept vibrating on the edge of the snow-white curbstone for more than 10 minutes. Adam couldn't pretend he was still sleeping and began to experience inner anxiety. Rapidly he turned around, grabbed the phone, and tore out the lightning.
‟I'm listening…” – his hoarse voice was not ready for dialogue.
“Please don't hang up the phone. I must inform you…our conversation has been recorded. I'm Sara R., a journalist from the Daily Maily, and I have a couple of questions: how long have you known Elsa?” – the journalist spoke so fast that he couldn't put at least any words in her monologue.
“Where this strange question come from? Don't call me, I didn't give permission for the interview” – his voice finally became normal.
“Do you know that her body was found a few hours ago?” – Sarah began to raise the tone of her voice:
“… Do you hear me?”
“Yes, I am listening to you... but I will not give any comments.” – Adam dropped the call and put the phone into flight mode. Then he sat on the edge of his bed and began rubbing tired, full of, pain eyes. Searching for his battered glasses on the curbstone, he breathed hard. There was a slight pain in his chest, and Adam realized that he would not fall asleep again today.

   The other side of the city was already full of bustle. The cold morning was marred by the terrible news about the corpse of a beautiful, red-haired girl found in her own apartment. Presumably, the murder took place at about 2 a.m.

   Her short and bright life, full of perspectives and hopes, ended with a bullet in the face. The police couldn't find any motive or logic in what had happened. Elsa didn't have any debts or enemies, didn't gamble, didn't take drugs. The door in her apartment was open, but despite that, all valuable things stayed in their places. A laptop, phone, a tablet, and 3 professional cameras were taken by the police to analyze her social connections. It was clear that the police would be busy with this case for a very long time. But the answers everyone wanted to hear now...

   Max was driving a black Volkswagen GTi, the car he bought on credit, on the slippery road. Ice floes ran across the window and he had to look through them. He couldn’t waste even one minute because he needed to be faster than the police. After lighting a cigarette and opening the window, his fingers turned red in a second due to the frost. Max was tall. Typical brown-eyed handsome man with a long nose and thick dark chocolate hair. Thin fingers played with a lighted cigarette and moved it like a pendulum. It was his secret meditation which helped to keep mind calm. He had to find out the truth, find out everything first and achieve this goal at all costs. Morning traffic jams already took a place in the dark city and at the last second of the red light, Max rapidly moved forward. He drove with a certain purpose to Adam. The photographer was a famous person even in wide circles, so his address was easy to find.

   Adam lived in an old, gorgeous area of ​​the city. He bought a huge, snow-white apartment in the ancient building, but always lived alone. Very usual mass-market clothes, old sneakers and a bright, red Alfa Romeo Spider with a soft top, not new, but still attractive for those women, who don’t understand anything in expensive cars. He devoted all his life to work, so the luxurious apartment eventually turned into an ordinary bachelor hostel. Photo shootings happened every day, messages came constantly. All the models knew that even a short portfolio from Adam could change their life’s. Ladies came up with tricks and tried to get a chance for shooting, but the photographer was indifferent. He was not one of those who were easily charmed by shapes, so when he made a choice only his special preferences were important. Elsa was his favorite for the long time, but since recently, he began to notice how her inner fire disappearing from the frame and photos became more boring and mediocre.

   Adam had already finished his first cup of coffee and decided to do not have breakfast this morning; he began to pick up equipment for the work. On the way to the door, he noticed that had forgotten to comb his hair and put on a red, stretched sweater. Preparing for the shooting usually took about 15 minutes, although he was sloppy, all the necessary tools were always in one place. Adam put on brown shoes with old boot socks and suddenly jumped from the unexpected sound of the doorbell. The intercom screen showed a tall man in a jacket, with a kind smile on his face. 

Adam quickly opened the door, the guest stepped over the threshold and moved into the corridor.

– “Hey! I am here for a couple of minutes” ... – Max had already moved forward along the corridor and looked around inside the snow-white, half-empty apartment.

– “I'm not going to communicate with such a cad as you. I didn’t invite anyone, and you’re already inside my home. The dialogue will not work out for us.” – said Adam and stared at the floor. The shooting had to begin in 30 minutes.

– “I'm here not for rudeness. My name is Max, and I was hired by the parents of Elsa… your model who was killed yesterday, and with whom you had a long relationship. Therefore, don’t need to rush, just answer a couple of questions and go where you need to” – Max said and raised an eyebrow.

– “I have nothing to answer. I have nothing to do with this. On the way out, please.” – Adam reached the door.

– “Police will call you soon. Elsa's last tweet had a link to you. What time did you leave her yesterday?” – Max was still calm.

– “I am not going to discuss with you or anyone else such personal topics. I am a photographer and this is my job, nothing else is interesting to me.” – said Adam and opened the door.

– “You get used to flatterers who are following you and stealing everything you say for quotes. I don't care who you are, I don't care about your job. Behind all your activity I see only a tiny, greedy and cowardly man with shifting eyes. I can see your nature.” – Max increased the degree of dialogue, his face looked cold and serious.

The photographer came out of the entrance and went to his red Alfa, sorting out his workbags. Max stood near Adam, he knew for sure that this man hides something. At the last moment, he rushed to the photographer:

“Remember... you cannot get away from this, you cannot get away from yourself. Do you think you closed yourself from the world in your apartment and this behavior defends your name? There is something that you will not erase... even if you keep silent.” – Max couldn’t catch Adam's sight when he got into the car. The long day has already begun, frosty weather stepped back and gave a place for a nasty, light rain. The city seemed to be depressed, shrouded in darkness.

People, as usual on such days, behaved as strangers to each other and if a person died in the center of the street, everyone would pass by indifferently. These unpleasant circumstances only produced some difficulties for Max, who didn’t plan to give up. He knew that soon the police would take Adam under surveillance, and then he would definitely become unavailable for such dialogs.

  Max chased the photographer at a distance of several cars, like in noir detectives. In fact, there was no romanticism in this, but only dirty, unpleasant work. After a couple of intersections, the photographer drove into the courtyard, where one of the largest and most respectable studios in the city was located. Adam didn’t close the car, despite his usual habit to keep it safe, he took everything valuable with him and moved to the studio.

  Max stopped right at the exit around the corner and tried to catch the best moment for appearing. Snow started to fall instead of rain, Max felt how his head began to ache, there were analgesics in the glove box and Max swallowed two at once without drinking water. A couple of minutes later, he got out of the car, despite on his discreet outfit, his tall silhouette was easy to distinguish among the crowd. The front door of the building was open, the concierge didn’t even flinch when Max passed by him – the daily flow of people gave this man immunity to any sound. Near the stairs there was a glowing boards with studio numbers and those that were in work shined with a red light. The building had only three floors, but still, it was difficult for a disoriented person to find the right room. Max decided to go from top to bottom because the wet traces of different shoes led upward. Having climbed the steep and slippery steps to the third floor, he already began to think over his future speech, any word from Adam could change something, so he had to find the keywords.

  From different doors it was possible to hear the pleasant sounds of camera clicking and female laughter. In the creative studios, work didn’t stop 24 hours a day. Max decided to peer into each door, but before that, he took off the jacket and with a wet hand smoothed his hair and wiped his lips. In black golf, he also looked like a model.

Carefully opening the first door, he saw a naked brown-haired woman sitting on a chair. Her long legs and luscious hips could drive even women crazy. Lounge music played loudly and nobody paid attention to the sound of the doors. The young boy tried to behave professionally and avoided flirting with the model, he looked 20 years old…

My head was still in pain, the temples felt pressure. There was a mixed smell of tobacco and aromatic incense in the corridors, which added a slight dizziness to his head. Despite that, Max was moving along the corridors, listening to laughter. Many doors were closed, this fact made the situation more complicated. But one was open... a woman photographer and a mature lady worked there. Standing in semitones of twilight, the master tried to catch the passionate mood and melancholy of her model.

At the end of the dark corridor, which looked more like a tunnel, Max heard the familiar quiet voice of Adam... Max sneaked up unnoticed and looked into the doorway. A blond nymph was posing on the sofa. Sweet like sugar. The white skin contrasted with the hot pink blush. With excitement, pink spots were visible on her body, and her pale pink nipples were swollen and raised a light piece of fabric.

  Adam didn’t hesitate, tried on different lighting and dropped quite phrases, he was focused. He always took several cameras for shooting, a couple of digital and film ones. It turned out to be very difficult to choose the proper shooting angle, so most of the actions were performed by him exclusively for searching for the perfect angle, and the click of the camera sounded only a couple of times during the shooting. Glancing at his watch, Adam took the last camera out of the wardrobe and when he turned it on, the facial expression had changed in a second. Raising an eyebrow, he began to browse the gallery and totally forgot about his nymph. The pulsation of his eyes made him take off the glasses, grabbing them by the lenses.

– “Something happened?” – asked the model, her doll voice was as sweet as she was. Thin and sonorous at the same time.

– “I don’t know… I don’t understand…” Adam felt confused, looking at the camera screen.

She just nodded and lifted her chin.

– “I won't be able to work today,” – the photographer's voice went down to the lowest notes, something like that has never happened. Thoughts were in a mess, the skin started to look pale. Anyone could notice how his body began to move slightly from side to side, like a pendulum. Max watched what was happening and felt Adam's worries very well. It was so real and not veiled. On the screen, he saw something... that shocked him. Standing motionless for about 3 minutes, Max waited for this strange pause to break.

“I won't be able to work today... let's meet another day” – Adam said in a timid whisper.

  Seeing his confusion, the model just nodded and put on a purple robe, lying next to her. Max decided it was time to leave.

The photographer quickly began to collect equipment, and Max realized that it was time to leave quickly. Adam quickly packed his bags without any comments. The nymph couldn’t fasten her bra, and while stammering in her fast movements, broke the nail. The photographer hesitated and couldn’t find the jacket, the pale expression on his face gradually changed to a shameful blush.

– “I'll call you tomorrow.” – Model said quietly in her thin voice.

– “Okay.” – pulling on his jacket, answered Adam to himself.

  On the stairs the photographer realized there would be no more work today. He jumped over the last two steps and ran past the concierge, who was enthusiastically watching TV.

In a big city, local news was always routine: politics, scandals, accidents. But today was a special day. All channels and news portals were overwhelmed with facts about the murder of the red-haired model. As soon as everyone was interested in this information... the same details circulated on TV, neighbors who gave interviews shared their versions.

Everything is in the best traditions of a talk show. People love quests, and the media spread tons of hypotheses. On Facebook, everyone reposted posts full of sorrow, there were also those who were sure that the beautiful Elsa deserved such tragically end. The police had already called several close friends of the model, and Adam was next in line. The shocking news devoted to the murder of a model could only compete with a political race. There was a lot of debate and political shows during the pre-election time, and nothing could stop this dirty media engine. This year, two main competitors, Nicholas S. and Marion J., were fighting. Both looked like very sweet people, it seemed that they were about to leave for a monastery from their good deeds. 

Nicholas System Charitable Foundation "Come Back", as a main priority, chose to equip the army. He was a conservative person and lived in arms races and complexes. Nicholas was the personification of all the bureaucratic classic clichés. Blond with short stature and a large belly. Sometimes the buttons bounced off his shirt during debates, and this made people happy. Always sweaty with red cheeks and a little pig nose. It seemed that he had stepped out of the cartoons of the 50s. Despite on these facts, people supported him, due to his gift for finding their weakness. Charity also made a big contribution to his success. The goal was to enter the political system, and for it, he was ready to give his life. 

A very fragile woman opposed him, she was not like Nikolas, didn’t look like any clichés. High and slim, smart and joyful, Marion J. enchanted people with her calmness and friendliness. Blonde-haired lady with a neat ponytail, her blue eyes radiated credibility. She always preferred light colors. Her sophisticated style has been discussed at least once by everyone. From time to time, her daily routine photos appeared in popular magazines. Men admired her pearly smile and bewitching charm, while women were delighted with her feminist nature. She was not the type of person who likes to make the loud and noisy show. Her delicate timbre of the voice showed her pedagogical education – it was easily digestible and at the same time pleasant for perception.

A sweet woman with an innate oratorical gift, she could talk for hours, and it was impossible to stop listening to her. She knew what buttons to press on in public consciousness, and after Nikolas organized a charitable foundation, she opened her own “Right to Life” in support of sick children. This was her most defining act, thanks to this step, she got the sympathy of the majority. As a result, she was no longer particularly worried about the election, although she continued to participate in electoral discussions.

Max chased Adam, looking through the blizzard, which attacked the windshield of his car with large flakes. He realized that everything he needed was in that small black camera and while Max was thinking over his plan of stilling the camera, Adam put on the headphones in the car and answered the call. Over the past hour, he received several calls from the police. If at the beginning he easily ignored them, now… after he felt better – Adam realized that avoidance would only exacerbate his insecure situation. Most of all, he worried about his name, his career and future. Therefore, after the fifth call from the police department, he agreed to visit them tomorrow morning. Today he almost lost the time due to plenty of troubles. There was no Bluetooth in the car, and every time he had to pick up the phone and call back manually. The screen showed one more unknown subscriber and 3 missed calls.

Adam dialed and heard a familiar, thin and unpleasant voice. It was the same journalist, Sarah R., with whom he had a conversation recently. The main difficulty of communicating with journalists is that they always record conversations, and any rudeness or escaping from answering can lead to suspicion or disappointment of your fans. Controlling his emotions as much as possible, Adam continued the dialogue:

– “I am driving now, it is uncomfortable for me to discuss such topics... I can only say that tomorrow I am going to the police because the investigation has already begun. According to the law, I have no right to divulge anything to you.”

 – “Thanks for finding a couple of minutes. I just spoke with one of your models, she knew Elsa very well. Today she was at your shooting and told me you left without any explanation and behaved weird. Please comment on her words for our listeners, we are all waiting.” – Sarah finished her speech sarcastically.

 – “Listeners? Are you already working on the radio? ” – Adam's nervous tone of laughter was obvious.

 – “No, what are you... right now, we are live on YouTube and over 15,000 listeners are online. As I said – we are all waiting.” – the unkind intonation was replaced by a serious tone.

Adam hesitated, and Sarah felt this. It was the first scandal in the photographer's public life, and it couldn’t be finished so easy. During these seconds of silence, hundreds of answers came to his head, the sound of the engine and his nervous coughing was heard by everyone.

– “… Ahem… All my models know each other in some way. I don’t deny that many of them knew Elsa ... ahem ... We are all from the same swamp. My “strange” behavior, as you said...”

“Weird...”

– “Yeah… ahem… thanks. My “weird” behavior today can be explained by big pressure on me, dozens of calls and questions I have heard from early morning. I'm not a detective or a police officer. I'm just a photographer – this is my job and I do it.”

“Thank you for your attention to our channel, I hope we will meet with you soon for a longer interview. You can say a few words to our listeners!” – Sarah's voice sounded fervently and optimistic again.

“Hmm ... I don’t know how to speak beautifully, everything that I want to show I do through the camera, so I am grateful to each of my followers for supporting my work.” – the fear gradually went away, Adam almost calmed down. Rapidly, the connection was interrupted. By this time, he had almost arrived at the place.

The Küsse coffee shop was located very far from the center of the city. Both young lovers and married couples usually meet there. Each table was in a separate area behind the curtains. Quiet place with a classic German interior, where no one was noisy and was busy exclusively with his own business.

Adam didn’t park in front of the entrance, although there were plenty of empty seats. He drove into the depths of an old, half-ruined courtyard, where almost everything was covered with snow. Max kept his distance and decided to wait when the photographer would come out. The area looked very ordinary, the houses were old and fragile... it was difficult to imagine that he could work here. In the meantime, the weather was getting worse and the frost became insufferable. Max had to keep the heater working all the time, and the air inside the car was stifling. He wanted to leave this stuffy space even more, because felt very sick. Max opened the window a little and the car turned into the cold place in a couple of minutes.

Adam had already entered the central door of the café with a laptop and a camera around his neck. Max got out of the car and quickly ran to the door. The porch was slippery, and he flew about half a meter on it, but luckily didn’t fall down. He felt a cramp in his legs and slowly opened the door.

  It was very hot in the room, the heaters were working at full capacity, and the sweet smell of vanilla and baked buns surrounded a bunch of visitors. In the center of the hall there was one lovely girl-waiter who immediately suggested sitting in a cozy "gazebo". Max took off his jacket and ran a hand through his thick, brown hair.

She bent over to him and offered drinks. Max glanced at her. Light blond, fragile with ash-gray eyes, graceful clavicle were visible through an unbuttoned shirt. The slightly weathered hands were thin and elegant. “Why do such women work as waitresses?” – flashed in his head. 

Max ordered a latte and the sweet girl disappeared. He pushed one-half of the dark curtain at the side and easily scanned the room. The music was too intrusive and loud, although some kind of lounge was playing. It was necessary to understand exactly where Adam was sitting. He got up and quickly went to the bar, where the same girl was already making coffee for him. Apparently, there were no staff in the café at all.

– “Sweetie, may I ask you... turn down the music. I have a strong headache”, – Max smiled and gave her 10 euros.

His snow-white smile drove many women crazy. He always treated them with slight disdain, and this attitude brought him even more success. The waitress took the money, gave a charming smile and reduced the music to a minimum. He returned to his seat and continued to listen to every sound of the small coffee shop. “Sweetie” brought a latte with a small meringue.

At that moment, Adam came out and shuffled very close to Max in the direction of the toilet. It was a chance. Max pushed the girl away and some milk spilled onto the brown, shabby table. The curtain of the photographer's gazebo was open, there was no one inside. Just a laptop and a camera on the table. Max quickly ran up, took the camera and very carefully pulled out the memory card, holding his breath. This was not the first time he had done such things, but for some reason today he had a slight tremor in his hands. After quickly returning to the table, Max drank a large glass of latte in several gulps, holding the card tightly between his fingers. He remembered the photographer's reaction very clear: confusion and fear. Whatever it was, Max was now the owner of the situation. Adam, on the contrary, became more vulnerable and, probably, was ready to admit his guilt.

The laptop was in the car, so there was no sense to staying in the coffee shop. Max put on his dark jacket and threw the meringue into his mouth, it was the freshest piece, didn't even crunch. Beneath the meringue was a small note from the waitress with a phone number. Max smiled a little, he put the note in his pocket and went to the exit. The waitress was no longer in the hall.

  There was an old laptop in the car, and he decided to check the memory card immediately. Falling into the driver's seat, Max first found in his inner pocket a crumpled pack of cigarettes – took one of them and made a very deep breath of thick smoke, then opened the laptop with his left hand. 

The car started to work with an unpleasant knock under the hood. Max inserted a memory card into his laptop and waited when the gallery window would appear. The old computer hummed and worked really slowly. Finally, a small window was displayed, one click and the whole screen was littered with photos of the naked Elsa... These were not her classic model pictures, they were alive and different: naked, selfies, in a country house, in the pool, with a friend and... a video with Adam. 

The photographer had always preferred to stay on the other side of the lens… it was evening about half a year ago. Naked, Elsa lay on a white, crumpled bed with her legs wide apart. Her long hair covered her chest and shoulders, she was literally wrapped in them. Like a butterfly chrysalis that dreamed of breaking free in sexual ecstasy. Only Adam's heavy breathing was possible to hear on the recording. He put his hand along her hip and grabbed tightly. Elsa began to masturbate with her long fingers, her soft moans impressed much more than louder screams.

She slowly put her fingers into herself, and Adam silently filmed what was happening. Her face flushed with a soft pink blush, and her body began to tremble. He filmed everything and Elsa was very artistic. After the first orgasm, her back arched and pressed her hips tightly. Adam bent down with the camera and pulled aside Elsa’s knee. He put the camera on her stomach and said quietly: “Be careful, don't drop it”. The recording continued, now the shooting was only from one angle. The camera moved with her breathing and only captured the trembling chest... Hard pink nipples jumped up and down and although Elsa tried to stabilize the camera on herself, nothing came of it. Adam bent over her pussy and slowly licked her labia in one movement. They were so juicy and wet, he swallowed her gently like a peach. Her moans became louder. If you heard them from the side, you would think that the girl is crying. Finally, the camera fell and the last thing that was visible on the recording was a piece of wall with pale yellow wallpaper.

Anger grows up inside Max, he tightened cheekbones with nervousness. It's impossible to forgive the one who took her life, her youth and beauty. Adam caused even more disgust for himself with his coldness and indifference to Elsa. He lowered the glass, took a note from the waitress out of his pocket, then crumpled it up with one hand and threw it on the fluffy snow.

  He was staring ahead, into emptiness. A passing black Mercedes brought him back to reality. He did not stop far from him and a tall woman in a warm sky-colored coat and a black scarf on her head got out of the car. He saw only part of her face, but immediately recognized her... it was that same Marion J…Nicholas S ran after her, quickly moving his short and fat legs. Their driver turned off the engine and stayed inside. What are all these people doing in a place like this?

  For about an hour, Max sat in the car and waited for someone to appear. There was only one cigarette in the pack, and sunset was approaching. He opened the door and began to search with a flashlight from the phone for the note with the phone number. He found it on the snow exactly in the same place where he threw it. He picked it up and gently unrolled it with his fingers. The ink was smeared, but the number was possible to read. He called her:

– “Good evening, Sweetie ... We saw each other just an hour ago.” – Max desperately tried to imitate interest.

“How nice that you called so quickly.” – Her voice was soft and gentle, the same as her face.

“I wanted to invite you to dinner tomorrow, but there is one condition.” – Such offers have always attracted the interest of young women.

“I wonder what condition do you mean?”

“I'm kidding ... no conditions, one small request. Recently, two people came into a café... did they sit down at the table together?” – Max asked tenderly.

– “They both sat down at the table with a man in glasses...” – the waitress said, covering the phone with her hand.

– “Thank you, I'll call you tomorrow.” – Max sharply cut off the dialogue, without saying “goodbye” to his lady.

  It became completely dark outside, the snow stopped falling. A strong, sharp wind appeared. A sore throat together with a morning headache were exhausting. Max started to get sick. Breathing became hot, joints filled with pain, but nothing of this mattered.

He had to finish what he started. Find something common between all these facts. About 3 hours, he spent in the car, at some point he fell asleep. He could hear voices and cars passing by indistinctly. His legs were numb, his body twitched with sharp nervous movements, preventing him from falling asleep deeply. He tried to overcome his tiredness and watched the door.

  The door opened, Marion and Nicholas got out together and called for the car.

Max once again recognized her face through the light of the night lanterns, it was definitely her. Although his car was pretty far, Marion glanced at him for just a second.

  Max waited for the Mercedes to hide in the dim light of the lanterns. The throat began to ache strongly, and nausea appeared. He reminisced that he had not eaten anything all day. He felt sorry for Elsa, sorry for her beauty. It’s a pity that someone decided to steal it for himself. Now only photos remained. Max felt the clothes on his skin more and more, the temperature rose. The eyes began to ache. He felt fatigue very often, especially recently.

Insomnia and headaches became a habit. Sleepiness after sleepless nights was a permanent state of mind. Every morning, after 3–4 hours of sleep, Max took a shower and “made a face” – as he liked to say. There were always a lot of beauty products and patches in the bathroom. Once he also tried to earn money as a model, but gave up after the first refusals. After several months of depression, he decided to leave attempts to earn money with his "face" and just take care of it. This compromise represented his narcissistic nature in the clearest way. Sometimes he read about metro sexuality in articles, tried to find the reasons for his loneliness. He had never loved anyone; however, he could perfectly support this illusion.

It didn’t bother him a lot, it was just curious to know why he was different from other people. This was probably the only thing they had in common with Adam.

  That evening, Max, despite his disgusting body condition, was determined to see everything till the end. He ate several more pills against headache; put them in his mouth with one move, as usual, without drinking water. Suddenly, the headlights of Adam's car hit his eyes. The photographer drove out of the yard, and it was clearly visible how he inserted the headphones into his ear.

A minute later, Max chased him.

  Adam's screen again showed a few missed calls; the flight mode on the iPhone was permanent in his life. He didn’t like loud noise and bustle, but always dreamed, made plans and ignored everything that was happening around. Despite his creative profession, he was always very rational. He had many women, met with them when he was in the appropriate mood, but unfortunately, it rarely visited him. Elsa, like many others, showed sympathy for him. She was never honest enough for showing this interest.

... Apparently, because of fear to scare him away. Therefore, everything was limited to silly jokes and slight excitement from nude filming. Adam always felt annoyed by positive and loud women. This joyful attitude created a sharp contrast with his pragmatism, in simple language – didn’t excite. Laughter and fun were not sexy, he would never feel interest in such a woman. He was always attracted to the cold, earthly and silent. Every day, Adam was called on dates. In his youth, he could intelligently refuse or simply endlessly postpone the meeting, but with age this need disappeared and was replaced by total ignorance.

The same thing happened on that cold, disgusting evening. Three missed messages from different models and one SMS from Sarah R.:

“Good evening, Adam. I wanted to invite you for an interview tomorrow at any time.

This will take about an hour. Questions only about your creativity, I promise)

Call me.

Sara R.”

Adam hesitated for a second, but eventually dialed the number. Her show was very popular, therefore despite the level of stress, many guests agreed to visit it. Everyone wanted to get a piece of public attention.

“Hello Sarah. I would like to discuss the interview in advance. You must promise me that you will abstain from provocations; in this case I am all yours.” – Adam said in a tired voice.

“I guarantee it to you. It was my old plan to call you. What kind of questions you would like to discuss? I will prepare everything in the best way.” – The journalist asked quietly and professionally.

“Hmm… ask me about my exhibition next week, it might be interesting…” – Adam's voice became happier for a second.

“Are you going to organize such an event despite the recent murder?” – Sarah asked in amazement.

“Yes… this is my job. By the way, let's agree about 4. It would be a perfect time.”

“No problem, Adam, if it is comfortable for you. I'll call you a little later for confirmation.” – the network began to disappear, her last phrase he didn’t hear.

  Confident in his tomorrow's success, the photographer turned into the industrial zone. The dark streets were as depressing as possible, only a couple of lanterns worked in the entire area. It was impossible to meet even one person. In a minute, the heavy falling snow turned into a blizzard, which paralyzed activity on the road.

Photophobia began to disturb more and more – a clear sign of high fever. The glare of the headlights hurt his eyes and the pain became intensive. He had to hold on. Max's car was difficult to hear, the local radio wave worked. Political advertisement between songs, forced to feel nausea. And then again...:

“The Right to Life Charitable Foundation” gave another child a chance for a happy life...

Max turned off the sound. How could be such serious people connected to the photographer? What might they have in common? The fact that Marion was together with her main opponent, Nikolas, didn’t surprise at all. This only confirmed Max's theory that all political battles are just a thoughtful spectacle. In real life, such people drink coffee together and agree on mutually beneficial deals, it can even contain some romantic.

  Adam stopped near a large pavilion where it was easy to see light. All of this made Max to feel more nervous. The darkness, the pavilion... The wind was getting stronger, and the snow again crackled on the windshield. He stopped right next to the main entrance. The curbs were completely covered with snow.

Adam got out of the car, hung a camera on himself. His snow-white skin burned from frost, his cheeks immediately became red. He bent down for taking a laptop from the backseat; the back was very visible. Adam wore things for at least 5 years and in most cases, they didn’t fit him. He closed the car, made a couple of steps and knocked on the shabby metal door twice.

  Max turned off the headlights and engine. He watched the bustle of the photographer, then quietly left without closing the door because it didn’t want to produce any sound. As soon as the creak of the lock of the old door was possible to hear, Max shouted as loud as he could: 

“Stop!”

He realized that he would wait for him for several hours, but obviously, he didn’t have the strength for this. The temperature was higher than 38 C, and the only thing he wanted at those moments was to get money and go home to sleep.

  Adam turned around and flinched, Max ran straight at him, looking into his eyes. The photographer took a couple of frightened steps back. He was not a conflict person, and such stresses usually caused a panic attack. Max was taller, so he looked down at Adam, grabbing the collar of his jacket. 

“How do you explain her photos on your memory card?!” – Max pulled him up, the seam of his jacket started to crack.

"Um ... how?" What photos? I ... don't know anything.” – Adam whispered.

“So ... either we solve this issue here and now, or I sell this information to all the media in the country. The fact that this is your memory card will be visible on the security cameras in the coffee shop.” – Max pulled him higher, while the photographer closed his eyes from fear of an occasional punch.

“Ahem… ahem… well, I'll give it all. No need to call anywhere, please... ahem. I have money.”

Max dropped him down. From adrenaline, pain was replaced by joy, a wave of energy ran through the body and added strength. In 10 seconds, it was necessary to formulate the demanding and conditions. There was chaos in his head. Take money from the person who is the first suspect in the murder? Why not ... Max was never ambitious. This would solve many of his problems. Most of all, he just wanted to get away from this eternal darkness, cold and debt. Removed old skin from himself and felt like a different person. At least not for a long time to forget this city, the news and this damned hangar. All melancholic thoughts he quickly threw away, like annoying flies. A cold wind with snow blew through the collar of the jacket and gave him a feeling of freshness.

“20,000 euros in cash, and we will never see each other again.” – Max rubbed his chapped lower lip.

“This is all my savings... ahem... I recently bought an apartment... ahem. Exhibitions have not finished yet... that's all I have. Let's at least 15, you will not sell information for such an amount?” – Adam took a step back and, despite his fear, decided to bargain a little.

– “18 and I smash your brazen face. It will give me the smallest satisfaction.” – Max's eyes sparkled wildly. It was obvious that he was not joking.

“Okay, okay… ahem… only tomorrow, I don’t have that kind of cash.” – despite the winter frost, Adam's forehead was covered with sweat.

– “You know that I will find you... Deadline is tomorrow afternoon.” – Max's voice sounded lower and lower. The rude conversation was similar to cheap American movies, only in this case they both wanted to leave quickly.

“Well, um... tomorrow one of my models will come and bring everything ... um ... write me the address. But will you give me the card? Is this all fair?” – Adam began to talk a little louder.

 – “To be honest ... I want to get out of here.” – Max stepped away from the photographer and walked to his car, looking around nervously.

Adam felt paralyzed, thin flakes of snow were falling on his beard and immediately melted. He didn’t have time to understand how he trapped in such a situation. Unsociable, non-conflict... got into a big problem. The only hope was Max's promise, although it was funny. Will an unfamiliar, sneaky person tell the truth? Will he give him the card? Will he multiply it?

A difficult situation, although Max's sickly appearance brought a confidence that he was honest, it was possible to believe in his frankness. Adam waited a little and knocked on the metal door several times, suddenly somebody opened it for him.

  Max shouted from the car:

 – “I'll send an SMS!” – and exhausted, pulled the open door.

  Adam stood in the darkness near the shabby door and watched how the car moved away. Max realized that the photographer was a nervous and selfish person.

Highly unlikely that he will be able to lie tomorrow, too high risk of losing a good name. Adam understood the price of popularity very well, he dreamed about glory and the world's admiration. Brawlers and freaks were inferior to him, they are not really popular... they are nobody, and society will throw them away very fast. For the photographer, the main fear was to mix his name with any scandals, to take the viewer away from the main thing – to become a media prostitute or even worse, a blogger.

  Max quickly drove to the house; it was a miracle that he didn’t get into an accident. He hardly kept his eyes open, the fever was growing, and his stomach was full of pain. Entering his rented apartment, he took off his jacket, golf and jeans right in the hallway. Max threw his things sloppily on the floor and went to the bath ...turned on the hot water and began to wash his face nervously... the water was getting hotter until it became almost boiling. He felt burning in his hands because of the water, but still made additional movements, and then ran his wet hands several times through his hair.

Looking at the reflection, Max saw a pale face with red, chapped lips. His back ached, and he wanted to lie down as fast as it was possible, but the stomach would not have allowed to rest, it spasms grew more and more, so Max decided to cook at least "quick" oatmeal.

  The Chinese plastic teapot was boiling while he poured one bag of porridge into a mug and added more water than needed. His mind was already far away from this place, somewhere on the shore of the island. After eating a couple of spoons, he went to his crumpled jacket and took an iPhone to text the photographer.

Texted the address in one sentence, he ate three more spoons of oatmeal, which looked like soup, and went with the phone to the only room in the apartment. Typical bachelor hole. The room had a large bed, a small wardrobe, a desk, and an old office chair. In some places, the wallpaper began to recede, but Max didn’t care at all.

  It was cool in the apartment, and he pulled on two warm blankets. As soon as his head touched the pillow, he instantly fell into a deep sleep. Max fell asleep feeling completely satisfied and calm for the first time in a long time.

There were no dreams, only the anticipation of a reward for the stress he experienced. In his sleep, he coughed a little, his nose was stuffed up. He bent his legs and slept in blankets covered with his head in the fatal position. This was one of the few nights when he didn’t wake up from extraneous sounds or bad dreams.

  Max usually woke up at 8 am. He had breakfast, blasting his abs, jumping rope and made masks for his face. Only after this morning routine he started to work. It was always important for him don't break the course of actions repeated many times. A permanent schedule developed for many years. But this morning, he woke up from the doorbell ...

The clock in the room showed 10:05. He surprisingly flinched, picked up the phone – it was empty. The doorbell call was very intrusive. Max jumped up and put on an old, blue robe that had hung on the back of the chair for a week. Walking on the cold floor, he looked into the intercom. On the screen, he noticed a cute little brown-haired woman in a jacket with a thick fur collar. Max tried the handle and realized that he had slept all night with an unlocked door. The woman entered:

“I woke you up, as I can see. Sorry, Adam asked me to bring you a package, take...” – the girl's face shone with a smile, she had no idea what was in the package.

“Thank you, pretty. I'm already awake...” – Max carefully took the package.

“I need to take some card from you…” – the beauty said, smiling, flapping her long, painted eyelashes.

“Yes ... a second” – Max began to search in the pockets of his jacket lying on the floor. The girl was a little embarrassed, a strange situation. On the second try, he found it in his inner pocket and gave it to the girl with the words: – “Thank you.”

  The girl took the card, smiled adorable and turned to the door.

Max went to the kitchen. He pressed the button of the kettle, sat down on a chair and cut the black bag with the first short knife that came across. There really was money, packed neatly. He turned the bag over and threw everything on the table. Counting the money, he exclaimed joyfully. It was clear that such an amount of money would not change life. But, for him, that was the starting point. The main thing was his opportunity to leave, although he had one more thing to do... he quickly drowned out any thoughts about him. It didn't matter anymore, everything didn't matter...

The amount was accurate, no cheating. Max decided to make himself a coffee with lemon due to such occasion. The cold didn’t bother him so much, he didn’t feel the temperature, only the throat was burning from the inside. Coffee was ready in 10 minutes. He poured coffee in a large, white cup and decided to take the cigarette from his pocket. The jacket was still on the floor. The cigarette was broken, so he had to break it in two halves.

  The kitchen step by step was filling up with smoke. Max was happy and calm. In complete silence... and absolute relaxation. Plans for the future captured all his thoughts. Max raised his legs and reached his jacket lying on the floor, holding a cigarette in his teeth.

Finding yesterday's note with the waitress's number at the bottom of his pocket, he carefully unfolded it and finally hung his jacket and jeans on a hook. He put a cigarette in yesterday's mug with half-eaten porridge and went to look for a telephone. He sat down on a chair again, hesitated a little in his thoughts, and dialed the number. At the same time, the doorbell rang...

  Max quickly dropped the call, put the money back in the black bag, and left it behind the curtain on the kitchen sill. The call was getting more and more insistent. He tied a robe, turned on the intercom and froze in complete shock. On the other side was the well-known Marion J.

He carefully opened the door, which was still unlocked.

  Marion came and looked at Max in total silence. She was insanely cute in a long powdery coat with a beige suit, and pointed stiletto heels with milky color. Then Max caught himself thinking that he hadn’t even taken a shower today, which made him feel uncomfortable.

– “I didn't think we knew each other.” – Max said loudly, trying to make an awkward joke.

“We don’t know each other, dear. I took your contact because I need to find out something...” – Marion narrowed her foxy eyes.

“You know ... I don't want to get into anything now, I wanted to go on vacation.” – He said timidly.

“I am sure after working for me, you would have enough money for a new apartment. I appreciate my people and those who work well. Moreover, this is a serious matter.” – Marion moved into the kitchen without taking off her shoes or even taking off her coat.

  Max followed her and there was a feeling that he was her guest. Her strong energy filled the entire space. She carefully sat on the chair and crossed her legs. Marion noticed the mess on the table and looked around the kitchen. Max began to clear the space. The note with the waitress's number was right in front of her.

“What's this?” Asked Marion in a low voice.

“Uh… just rubbish.” – He swiped the note with all the other crumbs off the table and threw it into the trash bin.

“May I offer you some coffee? I just prepared it... if you like coffee with lemon, of course.” Max asked and looked straight in her eyes.

“Why not ... I love everything unusual.”

  Almost spilling coffee, Max put the cup on the table. Marion was beautiful even at this time of day. And although she was not young, her inexplicable warm magnetism attracted everyone. She took a sip, a nude lipstick stamped on the mug. It was difficult to tell if she liked the coffee or not.

Finally, she began to tell about the main reason for her visit... It was a fifteen-minute monologue, in which it was not possible to add any comment. She didn’t ask, but rather commanded what to do. She would not be a tolerant to refusal, and Max had to listen as if hypnotized. Towards the end of her story, he caught himself thinking that the matter of her visit was a little strange. He began to wake up a little and seemed to come out of a trance. Marion asked him to steal some papers from Nicholas, told that his fund was created only for money laundering and many more strange facts.

Why would such a famous woman, who knew the completely political “kitchen” from the inside, come to the edge of the city to ask for the help of an amateur detective? Max glanced at the empty pack of cigarettes, and Marion reached into the pocket of her fur coat.

“Should I buy you?” – holding out a pack of cigarettes, she asked.

“I will not refuse;” – Max pulled out one cigarette and moved his hand to the windowsill for a lighter. After lighting a cigarette and taking a deep breath, he asked: “Won't you keep me company?”

“I gave up smoking yesterday.” – Marion said, changing her tone to a quiet

  She kept talking, mostly about nothing. About politics, about elections, about how many people want to use her name, although she tried to do everything honestly, unlike many. Suddenly, Max coughed, simultaneously trying to apologize. He ran to the sink and started drinking water straight from the tap. The cough only became more intensive, his eyes began to darken, and the back of his head covered a cold sweat. He held on to the sink with both hands and could not say a word, only wheezed heavily.

“I see you don’t feel good. You have spent a lot of time outside in cold weather.” – it happens. “It’s seems you need to lie down.”

He closed his eyes and slowly plunged into darkness. Through the pain and convulsions, he heard someone entering a house and through the veil, he could see a man in a cap. In the distance, Max heard the clatter of Marion's heels. What was he thinking about at that moment? That he would never go to the ocean? About not talking to the waitress? Or why did they this to him? Although, Max did not think about the last question if only because it was his fake name.

Hearing his iPhone ring for the last time, his heart stopped. She was cute… those waitress ...

THREE DAYS BEFORE...

Elsa was frivolous and had an easy attitude to all matters, even connected with her work. Probably, lack of concentration and infantilize obstructed her career. A cheerful, energetic and procrastinating girl he used as a desirable object for men. Her modeling career began as suddenly as her life ended. Someone recommended her to one photographer, then to another, and by the end of the month, she had a portfolio, although with low-quality pictures. Chip shots, a few nudity photos bordering on pornography... all for paying the bills. She was not sensitive; that was her strong side.

About Adam, she got information from one of the models, whose career went uphill just after his photo shoots. Because everyone knew if Adam took a few pictures of the girl, it meant that there was something special in her. Even some modeling agencies listened to his choice. He really had exquisite taste. He always chose tall, slender and long-haired. Any tuning was disgusting and took long hours of retouching.

  Elsa wrote to him on Instagram for about a month. She sent all the photos she had, begged for a meeting. After a long silence, she changed her tactics a little and began to idolize his creative skills, which made his style so recognizable. When hope was almost at zero, she wrote:

It is a pity that I cannot interest you. It would be a great honor for me to work with you. And a reason for pride. Maybe you will agree for commercial shooting. Write your price, I am ready for anything.

After a couple of days, she finally saw the long-awaited “hello”.

He worked really as a professional of high-class and never wasted time; all empty conversations chased the goal of relaxing the model. It is unlikely that he was interested in someone. They quickly found a common language, for this was enough to do what he said. 

A couple of times in his life, Adam organized random photo shootings, after all, posing was definitely the same skill as shooting and not all models accomplish this task perfectly. Elsa had obvious talent, and although she was young and inexperienced at posing, she had a good sense of the camera and knew her best sides. Adam gently called her Bird. Because of her high emotionality and fuss.

He evoked certain feelings in her, it was difficult to call “love”... rather, just accumulated admiration that couldn’t find a way out. It’s easy to get confused among these feelings. She had huge debts at the very beginning, but the more she worked with Adam, the more job offers she received.

  Three days before her murder, there was another shooting. On that day, Adam wanted to take a series of casual photos in bed, showed how she was playing with her luxurious ginger hair. All this happened in her apartment, on a large bed with a thin green blanket. The evening was very usual, and the work went well before one of his cameras ran out of charge.

Adam felt displeased and put the camera to charge at the nearest socket, then took another one for work. Elsa's thoughts were far away, she kept thinking about how to correctly tell him about her sympathy, how to invite him on a date, but couldn’t find the right words. They spent time at his events several times, but it meant nothing to him. Their one-time sex for some reason, made the distance between them bigger, and she felt how Adam slowly lost interest in her. With any scenario in her head, he ran away from her apartment in horror, and then didn’t respond to messages. That is why she decided to just keep quiet. Let everything stay without changes.

His iPhone was on the chair next to the mirror and flashed endlessly with bright signals. The first 30 minutes, he successfully ignored it, but then he suspected something serious. Adam waved Elsa from top to bottom, in their language it meant relax, then took the phone and went out into the corridor. Elsa, lying on the bed, heard a low female voice from the mobile phone, and short answers of Adam. Then he returned to the bedroom and began to collect cameras.

“Don’t be upset, Bird, the day after tomorrow we will finish shooting. I have to go, I'm sorry.”

“Please don't forget about me.” – said Elsa with her charming smile. 

She put on a white silk robe, which was a little electrified by her naughty hair and stuck to the back. Adam put on his jacket, and she opened the tight lock with three turns. When he was leaving the apartment, Adam smiled and said “good bye”. Elsa locked the door. After returning to the room, she took off her robe. She liked to walk naked. She sat on the bed with her legs and looked at the laptop. Suddenly, she noticed one of the cameras that Adam forgot in the room. With childish curiosity, she took it and opened the gallery.

There were last photos of her. For some reason, they were a little worse than usual, the extra 3 kg were clearly visible and Elsa vowed to herself to go on a diet. She sat down on the bed and began to scroll further... So many mediocre girls, faceless, flat… much worse than her. She checked the frames one by one until the pictures turned black and white. They were completely different from his classic works. A strange shabby room with a dim lamp and a naked woman in a leather mask. She was wearing a harness and high heels. These pictures were definitely not art, it were total vulgarity. The model didn’t cover intimate areas as usual. The chest was clearly visible, the legs were wide apart. It was impossible not to notice her vulgar shapes.

  In the third photo, she was already without a mask, standing on all fours…Elsa's face froze in shock. She recognized her. This was Marion J., for sure.

Elsa kept scrolling further, all doubts disappeared. The central political person of this city turned out to be a simple pervert. “Oh, you slut” – Elsa whispered softly. Adam didn’t deny any work, he never let money passed by and skillfully adjusted his talent to any circumstances.

  Elsa took the phone and quickly dialed her lover, Michael. Among their common interests were sex and the thirst for easy money. They were both beautiful, young and endlessly greedy. It is a pity that there was no love between them, they were much too similar to each other. They met about a year ago in a bar, when he came up to her and said: “hello, Sweetie”. 

He was tall, very handsome, seductive and arrogant. He liked to introduce himself by different names. Alex, Leo, Max were the holy trinity of his favorites, although his name was Michael according to his passport. Perhaps he was hiding from someone or simply suffered from a pathological desire to deceive and always easy communicate with girls. 

She told him everything, because felt a perspective in her unexpected find. During the conversation, Michael was laconic and offered to meet tomorrow. As soon as Elsa finished talking, the doorbell rang. She felt how pressure rose and panic became obvious. She had to make a decision. Under the bed, together with the trash, lay her old camera and the doorbell rang intrusively, at this moment she decided to change memory cards. There was a glass of water on the floor net to the bed, she poured it on her chest, put on a robe, and put Adam's camera back on charging. Opening the heavy door, she made a surprised face:

“I was in the shower, something happened?” – Adam stood in front of her with red cheeks and heavy breath. It was clear that he ran up the stairs.

“I forgot my camera, Bird... bring it to me.” – exhausted, tenderly, said Adam.

Elsa smiled and tried to hide a tremor in her hands, she brought his camera back. Adam thanked her and ran downstairs in a hurry. She just hoped that Adam would not turn the camera today.

  The next day, she and Michael looked at the photos and discussed the blackmail plan. There were many options: to print and drop the pictures secretly to Marion J, Michael could introduce himself as a courier. Alternatively, try the role of a detective and earn money with Marion for information about the blackmailer. All his versions led to the fact that he would take the card. Elsa didn't like it. She knew that he would leave her at any moment just to make money on his own. Their meeting ended with a conflict, eventually Michael put his hands thought his hair and left in a bad mood.

  Elsa returned home and didn’t speak to anyone all day. She thought over how to carry out this plan alone. Long hours of reflection, there was no need to call Michael, he could ask for money... She went to the main page "Right to Life" on the internet, where she assured that all mail was personally responded to by Marion J. Then, closer to night, she decided to write a letter from the newly registered mailbox and attached a photo:

“Good evening, I know how this letter will upset you, but I think you don't want problems. I don’t feel any hate to you personally, I just want to come to an agreement. I'll send you my number later.”

Falling asleep that night, Elsa looked forward to negotiations, thought about how much she might get. Unfortunately, her limited mind and narrow way of thinking played a bad game with her. A day later, after the last photo shooting with Adam, she would die.

  Marion J. was an overbearing woman, and everyone feared and respected her. She would never show any dirt for no reason, but if the reason were serious, she would burn everything around. When people talk about authority, they usually don’t realize the seriousness of its scale. Power loses its charm if it is not abused. Who is a domineering person? The one who keeps everything under control, and it is better to stay away from competitions with such a person because you will always lose. Marion had connections everywhere: in the police, in the courts, witnesses were bought and sold. But she never used her power madly, everything was planned, and she would never take an emotional, useless step.

  That night the doorbell rang, Elsa didn’t sleep and quickly stood up. She didn’t have an intercom; So she waited when on the other side somebody introduced himself as a policeman. She opened the door and saw a short, thin man in a mustard-colored cap. She was very frightened by his cold, empty eyes, and she instinctively felt like a victim. Elsa was numb and afraid to move, this man smelled dangerous even with his hands behind his back. He stepped over the threshold, closed the door, and raised his left hand… Elsa saw a gun with a silencer. The man grabbed her by the neck with his right hand, but didn’t squeeze. Putting a gun to her temple, he quietly asked with an absolute poker face: where did she hide the photos? Elsa began to choke with panic; she realized that it would not be easy to get out. 

She just pointed her finger at the switched laptop lying on the blanket. The man asked her to lie on the bed and not move. “If I hear from you even a sound, you are dead” – he said in a whisper with an arrogance. The gun was still in his hand; he sat down in a chair and put the laptop on his knees. After about 3 minutes, the man took out the card, put in the pocket of his old jeans and closed the laptop. He sat down, relaxed in a chair and sniffed.

– “That’s all?” – suppressing hysterical shortness of breath, asked the model.

“Yes…” the man in the cap shut his lips and suddenly shot her in the face.

  The green bedspread became burgundy every second, more and more.

  A man in a cap left the apartment with a completely empty soul. He didn’t feel empathy for anyone, but simply did his job as a machine. Having stepped over the threshold, he left the apartment door opened and silently went downstairs. At about 5 am an old neighbor from the upper floor, or to be precise – his dog, found her. On the way down, the dog smelled something and moved to the open door. Later, the police will talk with all the neighbors and write down in the protocol that they all slept and didn’t hear anything, and the old woman who lives next door is insane.

  Marion left Michael's apartment with complete peace in her heart. She knew from the very beginning who he was and what he could do in theory. Adam told her that he gave Michael the money because the blackmailer attacked him, but Marion didn’t say a word to him. 

An hour later, Marion was at the new location for the shooting. Today she was a model again. It was very cold in the shabby hangar, and there were heaters around. Marion did her hair with a fleece for a very long time. Two knocks on the door... a man in a cap opened the creaking door. Adam arrived with all the cameras and in a good mood. Smiling sincerely, he said “hello” and began to expose the lights. Then Marion drew his attention to a small sofa next to him, on which was a black bag with money.

“This is yours...” – Adam felt an incredible emotional orgasm. Marion had sincere sympathy for him.

“Thank you very much... you know, since now, I will take photos of you for free. You solved so many of my problems. Especially with the police today.” – First time on the face of Adam was possible to see the real joy.

“No, I'll pay. There is no enthusiasm for free work”. – She said with humor.

  Adam continued to adjust the light when Marion came close to his back and lightly touched his neck. The photographer didn’t expect such close contact and was embarrassed.

“This is also yours.” – Marion opened her hand, there was a memory card in her palm. – “I appreciate my people, so don’t upset me anymore.” – Her tone was extremely serious.

  Adam swallowed nervously and said:

“Never again… ahem… thanks.”

The shooting started and took over an hour. Today she was completely naked with voluminous hair and dark lipstick.

  On the way back in his red Alfa Romeo, Adam suddenly understood everything. Realized in what trap he fell, what a terrible story he was dragged into. Unexpectedly for himself, he reminisced Michael's phrase: “There is something that you will not erase anymore”, – he heard Michaels voice in his memory. Since now, he can’t refuse Marion. He finally became “her man”. After thinking about this for about 10 minutes, he quickly throws away the annoying thoughts. The phone was calling, it was Sarah R. He didn’t even have time to say hello, Sarah already started to chat:

– “Good afternoon, Adam! Do you remember that we have an interview in 2 hours? How are you?” – She asked in a cheerful manner.

“What are you… of course I haven't forgotten. I will be in time. Everything is great. – The word “everything” meant the permanent state of Adam's mind.

“I am not recording this conversation. I have a special offer for you”... – Sarah began to behave as a sneaky fox.

“What is it?” – The photographer asked with interest.

– “Everyone knows that you are the last one who took pictures of Elsa. Can you sell these sources to our agency? We'll pay a good money.” – Adam started to get used to her strange voice and questions.

 He felt his neck stiff and moved his head from side to side until heard a crunch.

 – “Hello ... can you hear me?” – interrupting a pause, asked Sarah.

“Yes, I will sell.” – Adam answered confidently with a bit of sadness.

“For sure? Then please come to the office earlier. We need to discuss the conditions”. – There was more and more joy in Sarah's voice.

– “Of course, I am a photographer and this is my job. I will come.” – Adam accepted the challenge, continuing to look forward at the icy road.

The snow stopped falling and for the first time the sun came out. Adam stood at the traffic light and again felt the pain in his eyes. Rubbing his eyes, without taking off the glasses, he began to think about how to organize the comfortable schedule for next week, how to prepare an exhibition, how to find time for many meetings.

  However, one displaced all these thoughts: “I wonder if I can sleep today?”

Hiç çıplak bir kadının fotoğrafını çektiniz mi? O sırada ne düşünüyordunuz? Onun güzel vücudu, uyarılmışlığı hakkında mı? Bu eşsiz anın sonsuza kadar hafızanızda kalacağını ve ilahi bedeni ölümsüzleştireceğini mi? Ya da belki yıllar sonra fotoğrafa baktığınızda hoş bir nostalji hissedeceğiniz gerçeği hakkında? Böyle bir duygu yetişkin bir insanda gözyaşlarına neden olabilir ve ona bir yaratıcı olduğu hissini verebilir.

Çıplak bir fotoğrafçının çalışmasına dair romantik klişeler, basit dilettantların fantezileridir. Çalışmanın bütünlüğünü ve eksiksizliğini hissetmezler. Her fotoğraf bir vaattir. Büyüklük, güzellik ve benzersizlik vaadidir. Bu mesleğin güzelliği, hayallerin asla gerçekleşmemesi ve her seferinde bir umutla yaşamanızdır.

DIVIDER 

   Bu akşamların hepsi planlandığı gibi gitti, yılların deneyimi fotoğraf çekimlerine hazırlanmak için mükemmel bir formül oluşturdu. Önce bir fikir, bir olay örgüsü, ardından uzun ve özenli bir hazırlık ve son olarak da fikrin teknik olarak uygulanması. Hazırlanmak genellikle en az bir hafta sürer. İlham verici fikrin araştırılması, tematik özelliklerin satın alınması, model seçimi, uygun yer vs. Tüm bunlar mükemmel bir fotoğraf için...

  Kızıl saçları ateşin yanındaki bir bakır gibi parıldıyordu. Vücudu minik çillerle kaplıydı ve herhangi bir izleyici soluk teninin ışığı ay gibi yansıttığını söyleyebilirdi. Modelin profesyonel olduğuna şüphe yoktu. Bu hemen hissediliyor. Hem kız hem de fotoğrafçı birlikte çalışmaya alışkındı, bu yüzden düetleri uyumluydu. Vücudunun ne kadar çekici olduğunu biliyordu ve her zarif poz bunu kanıtlıyordu. Kameranın bakışları altında, kız çıplaklığından utanç duymadan bir kraliçe gibi hissetti. 

 Bu kez, vurulma olayı onun evinde gerçekleşti. Güneş ışığı geniş yatağın üzerine düşüyordu. İpek saçlarına şekil vermek zordu, yaramaz bukleler her dokunuştan sonra yukarı kalkıyordu. Çıplak vücudunun kıvrımları fotoğraf makinesinin deklanşörünün bir sonraki tıklamasını beklerken donup kalmıştı. Fotoğrafçı gerçek bir ustaydı, nadiren konuşurdu ve hareketleri kendinden emin ve doğruydu. Yılların pratiği, ellerinin hareketlerini bir kuyumcununki gibi kusursuz hale getirmişti. Güzelliği hissetme yeteneği, fotoğraf çekiminin mekanik sürecini büyülü bir dansa dönüştürüyordu. Her çekim bir öncekinden daha lezzetliydi! Fotoğrafçı modele olan sevgisinde samimiydi ve bir saat boyunca kendini tamamen bu duyguya kaptırmasına izin verdi.  Duyguların olmadığı bir fotoğraf boştur. Dahası, güzellik her zaman izleyicinin gözündedir, bu nedenle bir modele geçici olarak bile olsa aşık olmadan, resim doğru olmayacaktır.

 Son fotoğraf... deklanşöre son basış... hayatındaki son fotoğraftı.

    Çalan bir telefon fotoğrafçıyı uyandırdığında sabah olmuştu. Net değildi, kaslarında yorgunluk ve boğazında ağrı hissediyordu. Sabah 6.45 ciddi bir konuşma için kötü bir saatti, bu yüzden telefonu sessize aldı, arkasını döndü ve bir battaniyenin altına daldı. Adam tipik bir görünüme ve alışılmadık hırslara sahip orta yaşlı bir adamdı. Koyu kızıl sakalları bir haftadır tıraş edilmemişti ve sandalyenin üzeri tonlarca kıyafetle kaplıydı. Üzerinde çok sayıda parmak izi bulunan lensler hemen yanındaki büyük bir karton kutunun içinde duruyordu. Yeşil gözlü adam ketumdu. Gerçekte ne hissettiğini asla anlayamazdınız; yüz ifadeleri her zaman monotondu.

     Sıkıntılı uyku onun hayatında hiç olmamıştı. Bir vicdanın varlığından haberi yoktu ve kötü rüyalar bir saniyede dağılırdı. Adam'ın pasaklılığı, işkolikliği ve sanatındaki mükemmeliyetçiliğiyle başarılı bir şekilde telafi ediliyordu. Telefon on dakikadan fazla bir süre bembeyaz kaldırım taşının kenarında titremeye devam etti. Adam hâlâ uyuyormuş gibi davranamadı ve içsel bir endişe yaşamaya başladı. Hızla arkasını döndü, telefonu kaptı ve şimşeği yırttı.
“Dinliyorum...” - boğuk sesi diyalog için hazır değildi.
- “Lütfen telefonu kapatmayın. Sizi bilgilendirmek zorundayım... konuşmamız kaydedildi. Ben Sara R., Daily Maily'den bir gazeteciyim ve birkaç sorum olacak: Elsa'yı ne zamandır tanıyorsunuz?" - Gazeteci o kadar hızlı konuşuyordu ki, monoloğuna en ufak bir kelime bile ekleyemiyordu.
- “Bu tuhaf soru da nereden çıktı? Beni aramayın, röportaj için izin vermedim” - sesi nihayet normalleşti.
- “Cesedinin birkaç saat önce bulunduğunu biliyor musunuz?” - Sarah sesinin tonunu yükseltmeye başladı:
- “... Beni duyuyor musunuz?”
- “Evet, seni dinliyorum... ama herhangi bir yorum yapmayacağım.” - Adam aramayı kapattı ve telefonu uçuş moduna aldı. Sonra yatağının kenarına oturdu ve yorgun, acı dolu gözlerini ovuşturmaya başladı. Kaldırım taşının üzerinde hırpalanmış gözlüğünü ararken zorlukla nefes aldı. Göğsünde hafif bir ağrı vardı ve Adam bugün bir daha uyuyamayacağını anladı.

 Şehrin diğer tarafı çoktan telaşla dolmuştu. Soğuk sabah, güzel, kızıl saçlı bir kızın kendi dairesinde bulunan cesediyle ilgili korkunç haberle gölgelendi. Muhtemelen cinayet gece saat 2 sularında işlenmişti.

  Perspektifler ve umutlarla dolu kısa ve parlak hayatı, yüzüne isabet eden bir kurşunla sona erdi. Polis olanlarla ilgili herhangi bir neden ya da mantık bulamadı. Elsa'nın borcu ya da düşmanı yoktu, kumar oynamazdı, uyuşturucu kullanmazdı. Dairesinin kapısı açıktı ama buna rağmen tüm değerli eşyaları yerlerinde duruyordu. Bir dizüstü bilgisayar, telefon, tablet ve 3 profesyonel kamera, sosyal bağlantılarını analiz etmek için polis tarafından alındı. Polisin çok uzun bir süre bu davayla meşgul olacağı açıktı. Ama artık herkesin duymak istediği cevaplar...

  Max, krediyle aldığı siyah Volkswagen GTi'yi kaygan yolda sürüyordu. Buz kütleleri camın önünden geçiyordu ve onlara bakmak zorundaydı. Bir dakika bile kaybedemezdi çünkü polisten daha hızlı olması gerekiyordu. Bir sigara yakıp camı açtıktan sonra parmakları buzlanma nedeniyle bir saniye içinde kıpkırmızı oldu. Max uzun boyluydu. Uzun bir burnu ve kalın koyu çikolata rengi saçları olan tipik kahverengi gözlü yakışıklı bir adamdı. İnce parmakları yanan sigarayla oynuyor ve onu bir sarkaç gibi hareket ettiriyordu. Bu onun zihnini sakin tutmasına yardımcı olan gizli meditasyonuydu. Gerçeği bulmalı, önce her şeyi öğrenmeli ve ne pahasına olursa olsun bu hedefe ulaşmalıydı. Sabah trafiği karanlık şehirde çoktan yerini almıştı ve kırmızı ışığın son saniyesinde Max hızla ilerledi. Arabayı Adam'a doğru belli bir amaçla sürüyordu. Fotoğrafçı geniş çevrelerde bile tanınan biriydi, bu yüzden adresini bulmak kolaydı.

 Adam şehrin eski, muhteşem bir bölgesinde yaşıyordu. Eski bir binada kocaman, bembeyaz bir daire satın almıştı ama hep yalnız yaşardı. Çok sıradan kitlesel pazar kıyafetleri, eski spor ayakkabıları ve üstü açık, parlak, kırmızı bir Alfa Romeo Spider, yeni değil ama pahalı arabalardan hiçbir şey anlamayan kadınlar için hala çekici. Tüm hayatını çalışmaya adadı, bu yüzden lüks daire sonunda sıradan bir bekar yurduna dönüştü. Her gün fotoğraf çekimleri yapılıyor, sürekli mesajlar geliyordu. Tüm modeller Adam'dan gelecek kısa bir portföyün bile hayatlarını değiştirebileceğini biliyordu. Bayanlar numaralar yapıyor ve çekim için bir şans elde etmeye çalışıyorlardı, ancak fotoğrafçı kayıtsızdı. Şekillerden kolayca etkilenenlerden değildi, bu yüzden bir seçim yaptığında sadece özel tercihleri önemliydi. Elsa uzun zamandır favorisiydi ama son zamanlarda Elsa'nın içindeki ateşin kadrajdan kaybolduğunu ve fotoğrafların daha sıkıcı ve vasat hale geldiğini fark etmeye başlamıştı.

  Adam ilk kahvesini çoktan bitirmişti ve bu sabah kahvaltı yapmamaya karar verdi; iş için ekipman toplamaya başladı. Kapıya giderken saçını taramayı ve kırmızı, streç bir kazak giymeyi unuttuğunu fark etti. Çekime hazırlanmak genellikle yaklaşık 15 dakika sürüyordu, özensiz olmasına rağmen gerekli tüm aletler her zaman bir yerdeydi. Adam eski bot çoraplarıyla kahverengi ayakkabılarını giydi ve aniden kapı zilinin beklenmedik sesiyle sıçradı. Dahili telefon ekranında ceketli, uzun boylu, yüzünde nazik bir gülümseme olan bir adam görünüyordu.

Adam hızla kapıyı açtı, misafir eşikten adımını attı ve koridora doğru ilerledi.

- “Hey! Birkaç dakikalığına buradayım” ... - Max çoktan koridor boyunca ilerlemiş ve bembeyaz, yarı boş dairenin içinde etrafına bakınmıştı.

- “Senin gibi bir serseriyle iletişim kurmayacağım. Kimseyi davet etmedim ve sen zaten evimin içindesin. Diyalog bizim için işe yaramayacak." - dedi Adam ve gözlerini yere dikti. Çekimlerin yarım saat içinde başlaması gerekiyordu.

- “Buraya kabalık etmek için gelmedim. Adım Max ve dün öldürülen modeliniz ve uzun bir ilişkiniz olan Elsa'nın ailesi tarafından işe alındım. Bu nedenle acele etmenize gerek yok, sadece birkaç soruya cevap verin ve gitmeniz gereken yere gidin” dedi Max ve bir kaşını kaldırdı.

- “Cevap verecek bir şeyim yok. Bu konuyla hiçbir ilgim yok. Çıkarken lütfen." - Adam kapıya ulaştı.

- “Polis yakında sizi arayacak. Elsa'nın son tweet'inde sizinle ilgili bir bağlantı vardı. Dün onu saat kaçta bıraktın?" - Max hâlâ sakindi.

- “Seninle ya da bir başkasıyla bu tür kişisel konuları tartışmayacağım. Ben bir fotoğrafçıyım ve bu benim işim, başka hiçbir şey beni ilgilendirmez." - dedi Adam ve kapıyı açtı.

- “Sizi takip eden ve söylediğiniz her şeyi alıntılar için çalan dalkavuklara alışırsınız. Kim olduğun umurumda değil, işin de umurumda değil. Tüm faaliyetlerinizin ardında sadece küçük, açgözlü ve korkak bir adam görüyorum. Senin doğanı görebiliyorum." - Max diyaloğun derecesini arttırdı, yüzü soğuk ve ciddi görünüyordu.

Fotoğrafçı girişten çıktı ve kırmızı Alfa'sına gitti, iş çantalarını düzenliyordu. Max Adam'ın yanında durdu, bu adamın bir şeyler sakladığından emindi. Son anda fotoğrafçının yanına koştu:

"Unutma... bundan kaçamazsın, kendinden kaçamazsın. Evinde kendini dünyaya kapattığını ve bu davranışının adını koruduğunu mu sanıyorsun? Sessiz kalsan bile silemeyeceğin bir şey var." - Max arabaya bindiğinde Adam'ın bakışlarını yakalayamadı. Uzun gün çoktan başlamış, soğuk hava geri adım atmış ve yerini kötü, hafif bir yağmura bırakmıştı. Şehir karanlığa gömülmüş, bunalımlı görünüyordu.

İnsanlar böyle günlerde her zamanki gibi birbirlerine yabancı gibi davranıyor, sokağın ortasında biri ölse herkes kayıtsızca geçip gidiyordu. Bu tatsız koşullar, pes etmeyi düşünmeyen Max için sadece bazı zorluklar yarattı. Yakında polisin Adam'ı gözetim altına alacağını ve o zaman bu tür diyaloglar için kesinlikle kullanılamaz hale geleceğini biliyordu.

 Max, kara film dedektiflerinde olduğu gibi fotoğrafçıyı birkaç araba mesafeden kovaladı. Aslında bunda romantizm yoktu, sadece kirli, tatsız bir iş vardı. Birkaç kavşaktan sonra fotoğrafçı, şehrin en büyük ve en saygın stüdyolarından birinin bulunduğu avluya girdi. Adam her zamanki alışkanlığına rağmen arabayı kapatmadı, değerli her şeyi yanına aldı ve stüdyoya doğru ilerledi.

 Max tam köşedeki çıkışta durdu ve görünmek için en iyi anı yakalamaya çalıştı. Yağmur yerine kar yağmaya başlamıştı, Max başının ağrımaya başladığını hissetti, torpido gözünde ağrı kesiciler vardı ve Max su içmeden ikisini birden yuttu. Birkaç dakika sonra arabadan indi, dikkat çekmeyen kıyafetine rağmen uzun silueti kalabalığın arasında kolayca ayırt edilebiliyordu. Binanın ön kapısı açıktı, kapıcı Max yanından geçerken irkilmedi bile - günlük insan akışı bu adama her türlü sese karşı bağışıklık kazandırmıştı. Merdivenlerin yanında stüdyo numaralarının yazılı olduğu bir pano vardı ve çalışmakta olanlar kırmızı bir ışıkla parlıyordu. Bina sadece üç katlıydı ama yine de yolunu şaşırmış birinin doğru odayı bulması zordu. Max yukarıdan aşağıya doğru gitmeye karar verdi çünkü farklı ayakkabıların ıslak izleri yukarı doğru çıkıyordu. Dik ve kaygan basamakları tırmanarak üçüncü kata çıktığında, yapacağı konuşmayı düşünmeye başlamıştı bile, Adam'dan gelecek herhangi bir kelime bir şeyleri değiştirebilirdi, bu yüzden anahtar kelimeleri bulması gerekiyordu.

 Farklı kapılardan kamera tıkırtılarının ve kadın kahkahalarının hoş seslerini duymak mümkündü. Yaratıcı stüdyolarda çalışma günün 24 saati durmuyordu. Max her kapıdan içeri bakmaya karar verdi ama önce ceketini çıkardı ve ıslak eliyle saçlarını düzeltip dudaklarını sildi. Siyah golf kıyafeti içinde bir manken gibi görünüyordu.

İlk kapıyı dikkatlice açtığında, bir sandalyede oturan çıplak kahverengi saçlı bir kadın gördü. Uzun bacakları ve dolgun kalçaları kadınları bile çıldırtabilirdi. Lounge müziği yüksek sesle çalıyordu ve kimse kapıların sesine dikkat etmiyordu. Genç çocuk profesyonelce davranmaya çalıştı ve modelle flört etmekten kaçındı, 20 yaşında görünüyordu...

Başım hâlâ ağrıyordu, şakaklarımda baskı hissediyordum. Koridorlarda tütün ve aromatik tütsü karışımı bir koku vardı, bu da başına hafif bir baş dönmesi ekliyordu. Buna rağmen Max koridorlarda ilerliyor, kahkahaları dinliyordu. Birçok kapı kapalıydı, bu gerçek durumu daha da karmaşık hale getiriyordu. Ama bir tanesi açıktı... Orada bir kadın fotoğrafçı ve olgun bir bayan çalışıyordu. Alacakaranlığın yarım tonlarında duran usta, modelinin tutkulu ruh halini ve melankolisini yakalamaya çalıştı.

Daha çok bir tünele benzeyen karanlık koridorun sonunda Max, Adam'ın tanıdık sessiz sesini duydu... Max fark edilmeden gizlice yaklaştı ve kapı aralığından içeri baktı. Sarışın bir su perisi kanepenin üzerinde poz veriyordu. Şeker gibi tatlıydı. Beyaz teni, sıcak pembe allığıyla tezat oluşturuyordu. Heyecandan vücudunda pembe lekeler görünüyordu ve soluk pembe meme uçları şişmiş ve hafif bir kumaş parçasını kaldırmıştı.

  Adam tereddüt etmedi, farklı ışıklandırmalar denedi ve oldukça net ifadeler kullandı, odaklanmıştı. Çekim için her zaman birkaç fotoğraf makinesi, birkaç dijital ve filmli fotoğraf makinesi alırdı. Uygun çekim açısını seçmenin çok zor olduğu ortaya çıktı, bu nedenle eylemlerin çoğunu sadece mükemmel açıyı aramak için gerçekleştirdi ve çekim sırasında kameranın klik sesi sadece birkaç kez duyuldu. Adam saatine bakarak gardıroptan son kamerayı çıkardı ve açtığında yüz ifadesi bir saniye içinde değişmişti. Kaşlarını kaldırarak galeriye göz atmaya başladı ve perisini tamamen unuttu. Gözlerindeki titreşim, gözlüklerini camlarından tutarak çıkarmasına neden oldu.

- “Bir şey mi oldu?” - diye sordu model, bebek sesi de kendisi kadar tatlıydı. Aynı anda hem ince hem de gürdü.

- “Bilmiyorum... Anlamıyorum...” Adam kamera ekranına bakarken kafasının karıştığını hissetti.

Kadın sadece başını salladı ve çenesini kaldırdı.

- “Bugün çalışamayacağım,” - fotoğrafçının sesi en düşük notalara indi, böyle bir şey hiç olmamıştı. Düşünceler karmakarışıktı, cildi solgun görünmeye başlamıştı. Vücudunun bir sarkaç gibi hafifçe bir o yana bir bu yana hareket etmeye başladığını herkes fark edebilirdi. Max olanları izledi ve Adam'ın endişelerini çok iyi hissetti. Bu çok gerçekti ve üstü örtülü değildi. Ekranda onu şok eden bir şey gördü. Yaklaşık 3 dakika boyunca hareketsiz duran Max, bu garip duraklamanın sona ermesini bekledi.

- “Bugün çalışamayacağım... başka bir gün buluşalım” dedi Adam ürkek bir fısıltıyla.

 Onun şaşkınlığını gören model başını salladı ve mor bir bornoz giyerek yanına uzandı. Max gitme vaktinin geldiğine karar verdi.

Fotoğrafçı hızla ekipmanlarını toplamaya başladı ve Max hızla ayrılma zamanının geldiğini anladı. Adam hiçbir yorum yapmadan hızla çantasını topladı. Su perisi sütyenini bağlayamadı ve hızlı hareketleriyle kekelerken çiviyi kırdı. Fotoğrafçı tereddüt etti ve ceketi bulamadı, yüzündeki solgun ifade yavaş yavaş utanç verici bir kızarmaya dönüştü.

- “Seni yarın arayacağım.” - Model ince sesiyle sessizce konuştu.

- “Tamam.” - Adam ceketini çekerek kendi kendine cevap verdi.

 Merdivenlerde fotoğrafçı bugün başka iş olmayacağını anladı. Son iki basamağı atladı ve heyecanla televizyon izleyen kapıcının yanından koşarak geçti.

Büyük bir şehirde yerel haberler her zaman rutindi: siyaset, skandallar, kazalar. Ama bugün özel bir gündü. Tüm kanallar ve haber portalları kızıl saçlı modelin öldürülmesiyle ilgili haberlerle dolup taşıyordu. Herkes bu bilgiyle ilgilenir ilgilenmez... aynı detaylar televizyonda dolaştı, röportaj veren komşular kendi versiyonlarını paylaştı.

Her şey bir talk show'un en iyi geleneklerine uygun. İnsanlar araştırmayı seviyor ve medya tonlarca hipotez yayıyor. Facebook'ta herkes üzüntü dolu mesajlar yayınladı, güzel Elsa'nın böyle trajik bir sonu hak ettiğinden emin olanlar da vardı. Polis çoktan modelin birkaç yakın arkadaşını aramıştı ve sırada Adam vardı. Bir modelin öldürülmesiyle ilgili şok edici haberler ancak siyasi bir yarışla yarışabilirdi. Seçim öncesi dönemde çok fazla tartışma ve siyasi şov vardı ve hiçbir şey bu kirli medya motorunu durduramazdı. Bu yıl iki ana rakip, Nicholas S. ve Marion J. mücadele ediyordu. Her ikisi de çok tatlı insanlara benziyordu, iyi işlerinden bir manastıra gitmek üzereymiş gibi görünüyorlardı.

Nicholas System Charitable Foundation “Come Back”, ana öncelik olarak orduyu donatmayı seçti. Muhafazakâr bir insandı ve silahlanma yarışları ve kompleksleri içinde yaşadı. Nicholas, tüm bürokratik klasik klişelerin kişileştirilmesiydi. Sarışın, kısa boylu ve büyük göbekliydi. Tartışmalar sırasında bazen düğmeleri gömleğinden fırlardı ve bu insanları mutlu ederdi. Her zaman terli, kırmızı yanaklı ve küçük domuz burunlu. Sanki 50'li yılların çizgi filmlerinden fırlamış gibiydi. Bu gerçeklere rağmen insanlar, zayıflıklarını bulma yeteneği nedeniyle onu destekledi. Hayırseverlik de başarısına büyük katkı sağladı. Amacı siyasi sisteme girmekti ve bunun için hayatını vermeye hazırdı.

Karşısında çok kırılgan bir kadın vardı, Nikolas gibi değildi, hiçbir klişeye benzemiyordu. Uzun boylu, ince yapılı, zeki ve neşeli Marion J. sakinliği ve samimiyetiyle insanları büyülüyordu. Düzgün bir at kuyruğu olan sarı saçlı bayanın mavi gözleri güvenilirlik yayıyordu. Her zaman açık renkleri tercih ederdi. Sofistike tarzı herkes tarafından en az bir kez tartışılmıştır. Zaman zaman günlük rutin fotoğrafları popüler dergilerde yer aldı. Erkekler inci gibi gülümsemesine ve büyüleyici cazibesine hayran kalırken, kadınlar onun feminist doğasından hoşnuttu. Yüksek sesle ve gürültülü şov yapmayı seven biri değildi. Sesinin hassas tınısı pedagojik eğitimini gösteriyordu - kolayca sindirilebilir ve aynı zamanda algılama için hoştu.

Doğuştan hatiplik yeteneği olan tatlı bir kadındı, saatlerce konuşabilirdi ve onu dinlemeden durmak imkansızdı. Halkın bilincinde hangi düğmelere basması gerektiğini biliyordu ve Nikolas'ın bir hayır vakfı kurmasının ardından, hasta çocuklara destek olmak için kendi “Yaşam Hakkı ”nı açtı. Bu onun en belirleyici eylemiydi, bu adım sayesinde çoğunluğun sempatisini kazandı. Sonuç olarak, seçim tartışmalarına katılmaya devam etmesine rağmen, artık seçim konusunda özellikle endişeli değildi.

Max, arabasının ön camına iri tanelerle saldıran kar fırtınasının içinden bakarak Adam'ı takip etti. İhtiyacı olan her şeyin o küçük siyah kamerada olduğunu fark etti ve Max kamerayı sabitleme planını düşünürken, Adam arabadaki kulaklıkları taktı ve aramayı cevapladı. Son bir saat içinde polisten birkaç telefon almıştı. Başlangıçta onları kolayca görmezden geldiyse de şimdi... kendini daha iyi hissettikten sonra - Adam kaçınmanın sadece güvensiz durumunu daha da kötüleştireceğini fark etti. En çok da adı, kariyeri ve geleceği için endişeleniyordu. Bu nedenle, polis departmanından gelen beşinci telefondan sonra, yarın sabah onları ziyaret etmeyi kabul etti. Bugün birçok sorun nedeniyle neredeyse zaman kaybediyordu. Arabada Bluetooth yoktu ve her seferinde telefonu açıp manuel olarak geri aramak zorunda kalıyordu. Ekranda bir bilinmeyen abone ve 3 cevapsız arama daha görünüyordu.

Adam aradı ve tanıdık, ince ve nahoş bir ses duydu. Bu, kısa bir süre önce sohbet ettiği Sarah R. adlı gazeteciydi. Gazetecilerle iletişim kurmanın temel zorluğu, konuşmaları her zaman kaydetmeleridir ve herhangi bir kabalık ya da cevap vermekten kaçmak hayranlarınızın şüphelenmesine ya da hayal kırıklığına uğramasına yol açabilir. Duygularını mümkün olduğunca kontrol eden Adam diyaloğa devam etti:

- “Şu anda araba kullanıyorum, bu tür konuları tartışmak benim için rahatsız edici... Sadece yarın polise gideceğimi söyleyebilirim çünkü soruşturma çoktan başladı. Yasalara göre, size hiçbir şey açıklamaya hakkım yok."

- “Birkaç dakika ayırdığınız için teşekkürler. Az önce modellerinizden biriyle konuştum, Elsa'yı çok iyi tanıyormuş. Bugün sizin çekiminizdeymiş ve bana hiçbir açıklama yapmadan ayrıldığınızı ve garip davrandığınızı söyledi. Lütfen dinleyicilerimiz için onun sözlerini yorumlayın, hepimiz bekliyoruz." - Sarah konuşmasını alaycı bir şekilde bitirdi.

- “Dinleyiciler mi? Zaten radyoda mı çalışıyorsunuz? ” - Adam'ın gergin kahkaha tonu çok açıktı.

- “Hayır, siz nesiniz... şu anda YouTube'da canlı yayındayız ve 15.000'den fazla dinleyici çevrimiçi. Dediğim gibi, hepimiz bekliyoruz." - Kaba tonlama yerini ciddi bir tona bıraktı.

Adam tereddüt etti ve Sarah bunu hissetti. Bu, fotoğrafçının kamusal hayatındaki ilk skandaldı ve bu kadar kolay bitemezdi. Bu saniyelik sessizlik sırasında aklına yüzlerce cevap geldi, motorun sesi ve gergin öksürükleri herkes tarafından duyuldu.

- “... Öhöm... Bütün modellerim birbirini bir şekilde tanıyor. Birçoğunun Elsa'yı tanıdığını inkar etmiyorum... ahem... Hepimiz aynı bataklıktan geliyoruz. Dediğiniz gibi benim “garip” davranışlarım..."

- “Tuhaf...”

- “Evet... öhöm... teşekkürler. Bugünkü “tuhaf” davranışım üzerimdeki büyük baskı, sabahın erken saatlerinden itibaren duyduğum onlarca telefon ve soruyla açıklanabilir. Ben bir dedektif ya da polis memuru değilim. Ben sadece bir fotoğrafçıyım - bu benim işim ve bunu yapıyorum."

- “Kanalımıza gösterdiğiniz ilgi için teşekkür ederiz, umarım yakında sizinle daha uzun bir röportaj için bir araya geliriz. Dinleyicilerimize birkaç kelime söyleyebilirsiniz!" - Sarah'nın sesi yine hararetli ve iyimserdi.

- “Hmm... Nasıl güzel konuşacağımı bilmiyorum, göstermek istediğim her şeyi kamera aracılığıyla yapıyorum, bu yüzden çalışmalarımı destekledikleri için takipçilerimin her birine minnettarım." - Korku yavaş yavaş kayboldu, Adam neredeyse sakinleşti. Bağlantı hızla kesildi. Bu sırada, neredeyse o yere varmıştı.

Küsse kahve dükkânı şehrin merkezinden çok uzakta bulunuyordu. Hem genç aşıklar hem de evli çiftler genellikle orada buluşurdu. Her masa perdelerin arkasında ayrı bir alandaydı. Kimsenin gürültü yapmadığı ve sadece kendi işiyle meşgul olduğu klasik bir Alman iç mekanına sahip sessiz bir yer.

Adam, bir sürü boş yer olmasına rağmen girişin önüne park etmedi. Arabayı, neredeyse her şeyin karla kaplı olduğu eski, yarı yıkık bir avlunun derinliklerine sürdü. Max mesafesini korudu ve fotoğrafçının ne zaman çıkacağını beklemeye karar verdi. Bölge çok sıradan görünüyordu, evler eski ve kırılgandı... burada çalışabileceğini hayal etmek zordu. Bu arada hava giderek kötüleşiyor ve don dayanılmaz bir hal alıyordu. Max kaloriferi sürekli çalıştırmak zorunda kalıyordu ve arabanın içindeki hava boğucuydu. Bu havasız ortamı terk etmeyi daha da çok istiyordu, çünkü kendini çok hasta hissediyordu. Max camı biraz açtı ve araba birkaç dakika içinde soğuk bir yere dönüştü.

Adam elinde bir dizüstü bilgisayar ve boynunda bir kamerayla kafenin orta kapısından içeri girmişti bile. Max arabadan indi ve hızla kapıya doğru koştu. Veranda kaygandı ve üzerinde yaklaşık yarım metre uçtu ama neyse ki düşmedi. Bacaklarına kramp girdiğini hissetti ve yavaşça kapıyı açtı.

 Oda çok sıcaktı, ısıtıcılar tam kapasite çalışıyordu ve vanilya ile pişmiş çöreklerin tatlı kokusu bir grup ziyaretçiyi sarmıştı. Salonun ortasında sevimli bir garson kız vardı ve hemen rahat bir “çardakta” oturmayı önerdi. Max ceketini çıkardı ve bir elini kalın, kahverengi saçlarında gezdirdi.

Kız ona doğru eğildi ve içki ikram etti. Max ona şöyle bir baktı. Açık sarışın, kırılgan, kül grisi gözlü, zarif köprücük kemikleri düğmesiz gömleğinden görünüyordu. Hafif yıpranmış elleri ince ve zarifti. “Böyle kadınlar neden garson olarak çalışır?” - diye düşündü. 

Max bir latte sipariş etti ve tatlı kız ortadan kayboldu. Yandaki karanlık perdenin yarısını itti ve odayı kolayca taradı. Bir tür lounge çalıyor olmasına rağmen müzik çok rahatsız edici ve yüksekti. Adam'ın tam olarak nerede oturduğunu anlamak gerekiyordu. Ayağa kalktı ve hızla bara gitti, aynı kız onun için kahve hazırlamaya başlamıştı bile. Görünüşe göre kafede hiç personel yoktu.

- “Tatlım, senden rica edebilir miyim... müziğin sesini kıs. Başım çok ağrıyor", - Max gülümsedi ve ona 10 Euro verdi.

Bembeyaz gülümsemesi birçok kadını çıldırtıyordu. Onlara her zaman hafif bir küçümsemeyle davranırdı ve bu tavrı ona daha da fazla başarı getirdi. Garson kız parayı aldı, sevimli bir gülümseme takındı ve müziği en aza indirdi. Koltuğuna döndü ve küçük kafenin her sesini dinlemeye devam etti. “Tatlım” küçük bir beze ile bir latte getirdi. 

O anda Adam dışarı çıktı ve tuvalete doğru Max'e çok yaklaştı. Bu bir şanstı. Max kızı itti ve kahverengi, eski püskü masanın üzerine biraz süt döküldü. Fotoğrafçının çardağının perdesi açıktı, içeride kimse yoktu. Masanın üzerinde sadece bir dizüstü bilgisayar ve bir fotoğraf makinesi vardı. Max hızla koştu, fotoğraf makinesini aldı ve nefesini tutarak hafıza kartını dikkatlice çıkardı. Bu tür şeyleri ilk kez yapmıyordu ama nedense bugün ellerinde hafif bir titreme vardı. Max hızla masaya döndükten sonra, kartı parmaklarının arasında sıkıca tutarak büyük bir bardak latteyi birkaç yudumda içti. Fotoğrafçının tepkisini çok net hatırlıyordu: şaşkınlık ve korku. Her ne olduysa, Max artık durumun sahibiydi. Adam ise tam tersine daha savunmasız bir hale gelmişti ve muhtemelen suçunu kabul etmeye hazırdı.

Dizüstü bilgisayar arabadaydı, bu yüzden kafede kalmanın bir anlamı yoktu. Max koyu renk ceketini giydi ve bezeyi ağzına attı, en taze parçaydı, çıtırdamadı bile. Bezenin altında garson kızın telefon numarasının yazılı olduğu küçük bir not vardı. Max hafifçe gülümsedi, notu cebine koydu ve çıkışa yöneldi. Garson kız artık salonda değildi.

  Arabada eski bir dizüstü bilgisayar vardı ve hemen hafıza kartını kontrol etmeye karar verdi. Sürücü koltuğuna oturan Max önce iç cebinde buruşuk bir sigara paketi buldu - bir tanesini alıp derin bir nefes çekti ve ardından sol eliyle dizüstü bilgisayarı açtı.

Araba kaputun altından gelen tatsız bir tıkırtıyla çalışmaya başladı. Max dizüstü bilgisayarına bir hafıza kartı taktı ve galeri penceresinin görünmesini bekledi. Eski bilgisayar uğulduyor ve çok yavaş çalışıyordu. Sonunda küçük bir pencere açıldı, tek bir tıklamayla tüm ekran çıplak Elsa'nın fotoğraflarıyla doldu... Bunlar onun klasik model fotoğrafları değildi, canlı ve farklıydılar: çıplak, selfie'ler, bir kır evinde, havuzda, bir arkadaşıyla ve... Adam'la bir video.

Fotoğrafçı her zaman objektifin diğer tarafında kalmayı tercih etmişti... yaklaşık yarım yıl önce akşamdı. Elsa çırılçıplak, beyaz, buruşuk bir yatakta bacaklarını iki yana açmış yatıyordu. Uzun saçları göğsünü ve omuzlarını kaplamıştı, kelimenin tam anlamıyla onlarla sarılmıştı. Cinsel coşku içinde özgür kalmayı hayal eden bir kelebek krizaliti gibiydi. Kayıtta sadece Adam'ın ağır nefes alışını duymak mümkündü. Elini kalçasına koydu ve sıkıca kavradı. Elsa uzun parmaklarıyla mastürbasyon yapmaya başladı, yumuşak inlemeleri daha yüksek sesli çığlıklardan çok daha fazla etkiledi.

Yavaşça parmaklarını kendi içine soktu ve Adam sessizce olanları filme aldı. Yüzü yumuşak pembe bir allıkla kızardı ve vücudu titremeye başladı. Adam her şeyi filme aldı ve Elsa çok artistikti. İlk orgazmdan sonra sırtı kavislendi ve kalçalarını sıkıca bastırdı. Adam kamerayla birlikte eğildi ve Elsa'nın dizini kenara çekti. Kamerayı Elsa'nın karnına koydu ve sessizce şöyle dedi: “Dikkatli ol, sakın düşürme”. Kayıt devam etti, şimdi çekim sadece bir açıdan yapılıyordu. Kamera Elsa'nın nefes alış verişiyle birlikte hareket ediyor ve sadece titreyen göğsünü yakalıyordu... Sert pembe meme uçları aşağı yukarı zıplıyordu ve Elsa kamerayı kendi üzerinde sabitlemeye çalışsa da bundan bir şey çıkmadı. Adam kızın amına eğildi ve tek bir hareketle yavaşça dudaklarını yaladı. O kadar sulu ve ıslaklardı ki, onu bir şeftali gibi nazikçe yuttu. Kadının inlemeleri daha da yükseldi. Eğer onları yandan duysaydınız, kızın ağladığını düşünürdünüz. Sonunda kamera düştü ve kayıtta görünen son şey soluk sarı duvar kağıdına sahip bir duvar parçası oldu.

Max'in içinde öfke büyüyor, elmacık kemiklerini gerginlikle sıkıyor. Onun hayatını, gençliğini ve güzelliğini alan kişiyi affetmek imkânsızdır. Adam, Elsa'ya karşı soğukluğu ve kayıtsızlığıyla kendisinden daha da tiksinmesine neden oldu. Bardağı indirdi, cebinden garson kızın verdiği notu çıkardı, sonra bir eliyle buruşturup kabarık karın üzerine fırlattı.

 İleriye, boşluğa bakıyordu. Yanından geçen siyah bir Mercedes onu gerçeğe döndürdü. Çok uzakta durmadı ve arabadan sıcak gök rengi paltosu ve başında siyah bir eşarp olan uzun boylu bir kadın indi. Yüzünün sadece bir kısmını gördü ama onu hemen tanıdı... Bu aynı Marion J'ydi... Nicholas S kısa ve şişman bacaklarını hızla hareket ettirerek onun peşinden koştu. Şoför motoru kapattı ve içeride kaldı. Bütün bu insanların böyle bir yerde ne işi vardı?

 Max yaklaşık bir saat boyunca arabada oturdu ve birinin gelmesini bekledi. Pakette sadece bir sigara vardı ve gün batımı yaklaşıyordu. Kapıyı açtı ve el feneriyle telefondan telefon numarasının yazılı olduğu notu aramaya başladı. Notu tam olarak attığı yerde, karın üzerinde buldu. Onu aldı ve parmaklarıyla yavaşça açtı. Mürekkep dağılmıştı ama numarayı okumak mümkündü. Ona seslendi:

- “İyi akşamlar, tatlım... Birbirimizi sadece bir saat önce gördük." - Max umutsuzca ilgi taklidi yapmaya çalıştı.

- “Bu kadar çabuk araman ne güzel.” - Sesi de yüzü gibi yumuşak ve nazikti.

- “Seni yarın akşam yemeğine davet etmek istiyorum ama bir şartım var.” - Bu tür teklifler her zaman genç kadınların ilgisini çekmiştir.

- “Ne şartından bahsediyorsun acaba?”

- “Şaka yapıyorum... Şartım yok, küçük bir ricam var. Geçenlerde bir kafeye iki kişi geldi... Birlikte masaya oturdular mı?" - Max şefkatle sordu.

- “İkisi de gözlüklü bir adamla masaya oturdular...” - dedi garson kız, eliyle telefonu kapatarak.

- “Teşekkür ederim, sizi yarın ararım.” - Max, hanımına “hoşça kal” demeden diyaloğu sertçe kesti.

 Dışarıda hava tamamen kararmış, kar yağışı durmuştu. Güçlü, keskin bir rüzgar ortaya çıktı. Boğaz ağrısı, sabah baş ağrısıyla birlikte çok yorucuydu. Max hastalanmaya başladı. Nefes almak zorlaştı, eklemleri ağrımaya başladı ama bunların hiçbir önemi yoktu.

Başladığı işi bitirmek zorundaydı. Tüm bu gerçekler arasında ortak bir şey bulmalıydı. Arabada geçirdiği yaklaşık 3 saatin bir noktasında uyuyakaldı. Belli belirsiz sesler ve arabaların geçtiğini duyabiliyordu. Bacakları uyuşmuştu, vücudu keskin sinirsel hareketlerle seğiriyordu, bu da derin bir uykuya dalmasını engelliyordu. Yorgunluğunun üstesinden gelmeye çalıştı ve kapıyı izledi.

 Kapı açıldı, Marion ve Nicholas birlikte dışarı çıktılar ve arabayı çağırdılar.

Max gece fenerlerinin ışığında onun yüzünü bir kez daha tanıdı, bu kesinlikle oydu. Arabası oldukça uzakta olmasına rağmen Marion bir an için ona baktı.

 Max, Mercedes'in fenerlerin loş ışığında saklanmasını bekledi. Boğazı şiddetle ağrımaya başladı ve mide bulantısı ortaya çıktı. Bütün gün hiçbir şey yemediğini anımsadı. Elsa için üzüldü, onun güzelliği için üzüldü.Ne yazık ki biri onu kendisi için çalmaya karar vermişti. Şimdi geriye sadece fotoğraflar kalmıştı.Max giysileri teninde daha fazla hissetti, sıcaklık yükseldi. Gözleri ağrımaya başladı. Özellikle son zamanlarda çok sık yorgunluk hissediyordu.

Uykusuzluk ve baş ağrısı alışkanlık haline gelmişti.Uykusuz gecelerin ardından gelen uyku hali kalıcı bir ruh haliydi. Max her sabah 3-4 saatlik bir uykudan sonra duş alıyor ve kendi deyimiyle “yüzünü düzeltiyordu”. Banyoda her zaman çok sayıda güzellik ürünü ve yama bulunurdu. Bir keresinde model olarak para kazanmayı da denedi, ancak ilk ret cevaplarından sonra vazgeçti. Birkaç ay süren depresyondan sonra, “yüzüyle” para kazanma girişimlerini bırakmaya ve sadece yüzüyle ilgilenmeye karar verdi. Bu uzlaşma onun narsisistik doğasını en açık şekilde temsil ediyordu. Bazen metro cinselliği hakkında makaleler okuyor, yalnızlığının nedenlerini bulmaya çalışıyordu. Hiç kimseyi sevmemişti; ancak bu yanılsamayı mükemmel bir şekilde destekleyebilirdi.

Bu onu çok rahatsız etmiyordu, sadece neden diğer insanlardan farklı olduğunu merak ediyordu. Muhtemelen Adam'la tek ortak noktaları buydu.

 O akşam Max, vücudunun iğrenç durumuna rağmen her şeyi sonuna kadar görmeye kararlıydı. Baş ağrısına karşı birkaç hap daha içti; her zamanki gibi su içmeden tek hamlede ağzına attı. Birden Adam'ın arabasının farları gözlerine çarptı. Fotoğrafçı bahçeden çıkmıştı ve kulaklıkları kulağına nasıl yerleştirdiği açıkça görülüyordu.

Bir dakika sonra Max onu takip etti.

   Adam'ın ekranında yine birkaç cevapsız arama görünüyordu; iPhone'daki uçuş modu hayatında kalıcı olmuştu. Gürültüden ve telaştan hoşlanmazdı ama her zaman hayal kurar, planlar yapar ve etrafında olup biten her şeyi görmezden gelirdi. Yaratıcı mesleğine rağmen her zaman çok rasyoneldi. Birçok kadını oldu, uygun ruh halindeyken onlarla buluştu, ama ne yazık ki nadiren onu ziyaret etti. Elsa da diğerleri gibi ona sempati duyuyordu. Bu ilgiyi gösterirken hiçbir zaman yeterince dürüst olmadı.

... Görünüşe göre, onu korkutup kaçırmaktan korkuyordu. Bu nedenle, her şey aptalca şakalar ve çıplak çekimlerden duyulan hafif heyecanla sınırlıydı. Adam pozitif ve gürültücü kadınlardan her zaman rahatsız oldu. Bu neşeli tavır onun pragmatizmiyle keskin bir tezat oluşturuyordu, basit bir dille - heyecanlandırmıyordu. Kahkaha ve eğlence seksi değildi, böyle bir kadına asla ilgi duymazdı. O her zaman soğuk, dünyevi ve sessiz olana ilgi duyardı. Adam her gün randevulara çağrılıyordu. Gençliğinde akıllıca reddedebilir ya da buluşmayı sonsuza dek erteleyebilirdi, ancak yaşlandıkça bu ihtiyaç ortadan kalktı ve yerini tamamen cehalete bıraktı.

O soğuk ve iğrenç akşam da aynı şey oldu. Farklı modellerden üç cevapsız mesaj ve Sarah R.'den bir SMS:

"İyi akşamlar, Adam. Seni yarın istediğin zaman görüşmeye davet etmek istiyorum.

Yaklaşık bir saat sürecek. Sadece yaratıcılığınla ilgili sorular soracağım, söz veriyorum)

Beni ara.

Sara R."

Adam bir an tereddüt etti ama sonunda numarayı çevirdi. Programı çok popülerdi, bu nedenle stres seviyesine rağmen birçok konuk onu ziyaret etmeyi kabul etti. Herkes halkın ilgisinden bir parça almak istiyordu.

- “Merhaba Sarah. Röportajı önceden konuşmak istiyorum. Provokasyonlardan kaçınacağına dair bana söz vermelisin; bu durumda tamamen seninim." - Adam yorgun bir sesle konuştu.

- “Bunu sana garanti ediyorum. Sizi aramak benim eski planımdı. Ne tür soruları tartışmak istersiniz? Her şeyi en iyi şekilde hazırlayacağım." - Gazeteci sessizce ve profesyonelce sordu.

- “Hmm... bana gelecek haftaki sergimi sorun, ilginç olabilir...” - Adam'ın sesi bir an için daha mutlu oldu.

- “Son cinayete rağmen böyle bir etkinlik mi düzenleyeceksiniz?” - Sarah şaşkınlık içinde sordu.

- “Evet... bu benim işim. Bu arada, saat 4 konusunda anlaşalım. Mükemmel bir zamanlama olur."

- “Sorun değil Adam, eğer senin için uygunsa. Teyit için seni biraz sonra arayacağım." - Ağ kaybolmaya başladı, son cümlesini duymadı.

   Yarınki başarısından emin olan fotoğrafçı sanayi bölgesine döndü. Karanlık sokaklar olabildiğince iç karartıcıydı, tüm bölgede sadece birkaç fener çalışıyordu. Bir kişiye bile rastlamak imkânsızdı. Bir dakika içinde, yoğun bir şekilde yağan kar, yoldaki aktiviteyi felç eden bir tipiye dönüştü.

Fotofobi giderek daha fazla rahatsız etmeye başladı - yüksek ateşin açık bir işareti. Farların parıltısı gözlerini acıttı ve ağrı şiddetlendi. Dayanmak zorunda kaldı. Max'in arabasını duymak zordu, yerel radyo dalgası çalışıyordu. Şarkılar arasında siyasi reklamlar, mide bulantısı hissetmeye zorlandı. Ve sonra tekrar...:

“The Right to Life Charitable Foundation” bir çocuğa daha mutlu bir yaşam şansı verdi...

Max sesi kapattı. Bu kadar ciddi insanlar fotoğrafçıyla nasıl bağlantılı olabilirdi? Ortak noktaları ne olabilirdi? Marion'un baş rakibi Nikolas'la birlikte olması hiç de şaşırtıcı değildi. Bu sadece Max'in tüm siyasi mücadelelerin düşünceli bir gösteriden ibaret olduğu teorisini doğruluyordu. Gerçek hayatta bu tür insanlar birlikte kahve içer ve karşılıklı fayda sağlayan anlaşmalar üzerinde anlaşırlar, hatta biraz romantik bile olabilirler.

 Adam, ışığı görmenin kolay olduğu büyük bir pavyonun yakınında durdu. Tüm bunlar Max'in daha gergin hissetmesine neden oldu. Karanlık, pavyon...Rüzgâr şiddetleniyordu ve kar yine ön camda çatırdıyordu. Ana girişin hemen yanında durdu. Kaldırımlar tamamen karla kaplıydı.Adam arabadan indi, üzerine bir fotoğraf makinesi astı.Bembeyaz teni dondan yandı, yanakları hemen kızardı.Arka koltuktan bir dizüstü bilgisayar almak için eğildi; arkası çok görünüyordu. Adam en az 5 yıldır bir şeyler giyerdi ve çoğu zaman bunlar ona uymazdı.Arabayı kapattı, birkaç adım attı ve eski püskü metal kapıya iki kez vurdu.

 Max farları ve motoru kapattı.Fotoğrafçının telaşını izledi, sonra ses çıkarmak istemediği için kapıyı kapatmadan sessizce çıktı. Eski kapının kilidinin gıcırtısını duymak mümkün olur olmaz Max avazı çıktığı kadar bağırdı:

- “Dur!”

Onu birkaç saat bekleyeceğinin farkındaydı ama belli ki bunun için yeterli gücü yoktu.Sıcaklık 38 C'nin üzerindeydi ve o anlarda istediği tek şey para almak ve eve gidip uyumaktı.

 Adam arkasını döndü ve irkildi, Max gözlerinin içine bakarak ona doğru koştu. Fotoğrafçı korkuyla birkaç adım geri çekildi. Çatışma insanı değildi ve bu tür stresler genellikle panik atağa neden olurdu.Max daha uzun boyluydu, bu yüzden ceketinin yakasından tutarak Adam'a baktı.

- “Hafıza kartındaki fotoğraflarını nasıl açıklayacaksın?!”- Max onu yukarı çekti, ceketinin dikişi çatlamaya başladı.- “Um... nasıl?”Ne fotoğrafları?Ben... hiçbir şey bilmiyorum." - Adam fısıldadı.

- “Yani... ya bu sorunu burada ve şimdi çözeriz ya da bu bilgiyi ülkedeki tüm medyaya satarım. Bunun senin hafıza kartın olduğu gerçeği kafedeki güvenlik kameralarında görünecek." - Max onu daha yukarı çekerken, fotoğrafçı arada bir yumruk yeme korkusuyla gözlerini kapattı.

- “Ahem... ahem... şey, hepsini vereceğim. Hiçbir yeri aramanıza gerek yok, lütfen... ahem. Param var."

Max onu yere düşürdü. Adrenalinden dolayı acı yerini neşeye bıraktı, bir enerji dalgası vücuda yayıldı ve güç kattı. 10 saniye içinde talep ve koşulları formüle etmek gerekiyordu. Kafasında bir kaos vardı. Cinayetin ilk şüphelisi olan kişiden para almak mı? Neden olmasın... Max asla hırslı biri olmadı. Bu onun birçok sorununu çözecekti. En çok da bu sonsuz karanlıktan, soğuktan ve borçtan uzaklaşmak istiyordu. Üzerindeki eski deriyi atmış ve kendini farklı bir insan gibi hissetmişti. En azından bu şehri, haberleri ve bu lanet hangarı unutmak için uzun bir süre. Tüm melankolik düşünceleri sinir bozucu sinekler gibi çabucak bir kenara attı. Karla karışık soğuk bir rüzgâr ceketinin yakasından eserek ona ferahlık hissi verdi.

- “20.000 avro nakit ve birbirimizi bir daha asla görmeyeceğiz.” - Max çatlamış alt dudağını ovuşturdu.

- “Tüm birikimim bu... öhöm... Yakın zamanda bir daire satın aldım. Sergiler henüz bitmedi... sahip olduğum tek şey bu. En azından 15 olsun, böyle bir meblağ için bilgi satmayacaksınız değil mi?" - Adam bir adım geri çekildi ve korkusuna rağmen biraz pazarlık yapmaya karar verdi.

- “18 ve ben de senin yüzsüz suratını dağıtırım. Bu bana en ufak bir tatmin verecektir." - Max'in gözleri çılgınca parladı. Şaka yapmadığı çok açıktı.

- “Tamam, tamam... öhöm... sadece yarın, o kadar param yok.” - Kışın ayazına rağmen Adam'ın alnı ter içinde kalmıştı.

- “Seni bulacağımı biliyorsun... Son teslim tarihi yarın öğleden sonra." - Max'in sesi gittikçe alçalıyordu. Kaba konuşma ucuz Amerikan filmlerine benziyordu, sadece bu durumda ikisi de bir an önce gitmek istiyordu.

- “Şey, şey... yarın modellerimden biri gelip her şeyi getirecek... şey... bana adresi yaz. Ama bana kartı verecek misin? Bu adil mi?" - Adam biraz daha yüksek sesle konuşmaya başladı.

- “Dürüst olmak gerekirse... Buradan gitmek istiyorum." - Max fotoğrafçıdan uzaklaşıp arabasına doğru yürüdü ve endişeyle etrafına bakındı.

Adam felç olmuş gibi hissediyordu, ince kar taneleri sakalına düşüyor ve hemen eriyordu. Böyle bir duruma nasıl düştüğünü anlayacak zamanı yoktu. Çekingen, çatışmasız... büyük bir sorunun içine girmişti. Komik olsa da tek umut Max'in sözüydü. Tanımadığı, sinsi bir insan gerçeği söyleyecek mi? Ona kartı verecek mi? Kartı çoğaltacak mı?

Zor bir durum, her ne kadar Max'in hastalıklı görünümü dürüst olduğuna dair bir güven getirse de, açık sözlülüğüne inanmak mümkündü. Adam biraz bekledi ve metal kapıyı birkaç kez çaldı, aniden biri onun için kapıyı açtı.

 Max arabadan bağırdı:

- “SMS göndereceğim!” - ve bitkin bir halde açık kapıyı çekti.

 Adam karanlıkta, eski püskü kapının yanında durdu ve arabanın nasıl uzaklaştığını izledi. Max fotoğrafçının gergin ve bencil bir insan olduğunu fark etti.

Yarın yalan söylemesi pek mümkün değildi, iyi bir ismi kaybetme riski çok yüksekti. Adam popülerliğin bedelini çok iyi anlıyordu, şan şöhret ve dünyanın hayranlığını hayal ediyordu. Kavgacılar ve ucubeler onun için aşağılıktı, onlar gerçekten popüler değillerdi... onlar hiç kimseydi ve toplum onları çok hızlı bir şekilde bir kenara atacaktı. Fotoğrafçı için asıl korku, adının herhangi bir skandala karışması, izleyiciyi asıl konudan uzaklaştırmaktı - bir medya fahişesi ya da daha da kötüsü bir blog yazarı olmak.

 Max arabayı hızla eve doğru sürdü; kaza yapmamış olması bir mucizeydi. Gözlerini zorlukla açık tutuyordu, ateşi yükseliyordu ve midesi ağrıyla doluydu. Kiraladığı daireye girdiğinde, koridorda ceketini, golf takımını ve kot pantolonunu çıkardı. Max eşyalarını özensizce yere attı ve banyoya gitti... sıcak suyu açtı ve endişeyle yüzünü yıkamaya başladı... su neredeyse kaynayana kadar ısınıyordu. Su yüzünden ellerinin yandığını hissetti, ama yine de ek hareketler yaptı ve sonra ıslak ellerini birkaç kez saçlarında gezdirdi.

Yansımaya baktığında Max kırmızı, çatlamış dudakları olan solgun bir yüz gördü. Sırtı ağrıyordu ve mümkün olduğunca çabuk uzanmak istiyordu, ama midesi dinlenmeye izin vermiyordu, spazmları gittikçe artıyordu, bu yüzden Max en azından “hızlı” yulaf ezmesi pişirmeye karar verdi.

 Çin malı plastik çaydanlık kaynarken bir poşet yulaf lapasını bir bardağa boşalttı ve gereğinden fazla su ekledi. Aklı çoktan buradan uzakta, adanın kıyısında bir yerlerdeydi. Birkaç kaşık yedikten sonra buruşuk ceketinin yanına gitti ve fotoğrafçıya mesaj atmak için bir iPhone aldı.

Adresi tek cümleyle mesaj attı, çorbaya benzeyen yulaf ezmesinden üç kaşık daha yedi ve telefonla dairedeki tek odaya gitti. Tipik bir bekâr odası. Odada büyük bir yatak, küçük bir gardırop, bir çalışma masası ve eski bir ofis koltuğu vardı. Bazı yerlerde duvar kâğıtları dökülmeye başlamıştı ama Max bunu hiç umursamadı.

 Dairenin içi serindi ve iki sıcak battaniyeyi üzerine çekti. Başı yastığa değer değmez anında derin bir uykuya daldı. Max uzun zamandır ilk kez kendini tamamen tatmin olmuş ve sakin hissederek uykuya daldı.

Rüya görmüyordu, sadece yaşadığı strese karşılık bir ödül beklentisi vardı. Uykusunda biraz öksürdü, burnu tıkanmıştı. Bacaklarını büktü ve başı ölümcül pozisyonda battaniyelere sarınarak uyudu. Bu, yabancı seslerden ya da kötü rüyalardan uyanmadığı birkaç geceden biriydi.

  Max genellikle sabah 8'de uyanırdı. Kahvaltı eder, karın kaslarını çalıştırır, ip atlar ve yüzü için maskeler yapardı. Ancak bu sabah rutininden sonra çalışmaya başlardı. Onun için birçok kez tekrarlanan eylemlerin akışını bozmamak her zaman önemliydi. Uzun yıllar boyunca kalıcı bir program geliştirmişti. Ama bu sabah kapı ziliyle uyandı.

Odadaki saat 10:05'i gösteriyordu. Şaşırtıcı bir şekilde irkildi, telefonu açtı - boştu. Kapı zili çok rahatsız ediciydi. Max ayağa fırladı ve bir haftadır sandalyenin arkasında asılı duran eski, mavi bornozunu giydi. Soğuk zeminde yürürken dahili telefona baktı. Ekranda, kalın kürk yakalı bir ceket giymiş, küçük, sevimli, kahverengi saçlı bir kadın gördü. Max kapı kolunu denedi ve bütün gece kilitli olmayan bir kapıyla uyuduğunu fark etti. Kadın içeri girdi:

- “Gördüğüm kadarıyla sizi uyandırdım. Üzgünüm, Adam sana bir paket getirmemi istedi, al..." - Kızın yüzü gülümsemeyle parlıyordu, paketin içinde ne olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu.

- “Teşekkür ederim, güzelim. Ben zaten uyandım..." - Max paketi dikkatlice aldı.

- “Senden bir kart almam gerekiyor...” - dedi güzel kız gülümseyerek, uzun, boyalı kirpiklerini kırpıştırarak.

- “Evet... bir saniye” - Max yerde duran ceketinin ceplerini karıştırmaya başladı. Kız biraz utanmıştı, garip bir durumdu. İkinci denemesinde iç cebinde buldu ve kıza şu sözlerle verdi: - “Teşekkür ederim.”

 Kız kartı aldı, sevimli bir şekilde gülümsedi ve kapıya döndü.

Max mutfağa gitti. Su ısıtıcısının düğmesine bastı, bir sandalyeye oturdu ve karşısına çıkan ilk kısa bıçakla siyah çantayı kesti. Gerçekten de para vardı, özenle paketlenmişti. Çantayı ters çevirdi ve her şeyi masanın üzerine fırlattı. Parayı sayarken sevinçle haykırdı. Bu kadar paranın hayatı değiştirmeyeceği açıktı. Ama onun için bu bir başlangıç noktasıydı. Asıl önemli olan ayrılma fırsatıydı, her ne kadar yapması gereken bir şey daha olsa da... Onunla ilgili düşünceleri çabucak bastırdı. Artık önemi yoktu, hiçbir şeyin önemi yoktu.

Miktar doğruydu, hile yoktu. Max böyle bir durumdan dolayı kendine limonlu bir kahve yapmaya karar verdi. Soğuk onu çok rahatsız etmiyordu, sıcaklığı hissetmiyordu, sadece boğazı içten içe yanıyordu. Kahve on dakika içinde hazırdı. Kahveyi büyük, beyaz bir fincana doldurdu ve cebinden sigarasını çıkarmaya karar verdi. Ceket hâlâ yerdeydi. Sigara kırılmıştı, bu yüzden onu ikiye bölmek zorunda kaldı.

 Mutfak adım adım dumanla doluyordu. Max mutlu ve sakindi. Tam bir sessizlik içinde... ve mutlak bir rahatlama. Gelecekle ilgili planlar tüm düşüncelerini esir almıştı. Max bacaklarını kaldırdı ve yerde duran ceketine uzandı, dişlerinin arasında bir sigara tutuyordu.

Cebinin dibinde garsonun numarasının yazılı olduğu dünkü notu buldu, dikkatlice açtı ve sonunda ceketini ve kot pantolonunu bir kancaya astı. Sigarasını dünkü yarısı yenmiş yulaf lapalı bardağa koydu ve bir telefon aramaya gitti. Tekrar bir sandalyeye oturdu, düşüncelerinde biraz tereddüt etti ve numarayı çevirdi. Aynı anda kapı zili çaldı.

 Max hemen telefonu kapattı, parayı siyah çantaya geri koydu ve mutfak pervazındaki perdenin arkasına bıraktı. Çağrı gittikçe daha ısrarlı bir hal alıyordu. Bir bornoz bağladı, dahili telefonu açtı ve tam bir şok içinde dondu kaldı. Diğer tarafta tanınmış Marion J. vardı.

Hâlâ kilitli olmayan kapıyı dikkatle açtı.

 Marion geldi ve tam bir sessizlik içinde Max'e baktı. Bej rengi takım elbisesinin üzerine giydiği pudra rengi uzun paltosu ve süt rengi sivri topuklu ayakkabılarıyla delicesine sevimliydi. Sonra Max kendini bugün duş bile almadığını düşünürken yakaladı ve bu onu rahatsız hissettirdi.

- “Birbirimizi tanıdığımızı sanmıyordum.” - Max garip bir şaka yapmaya çalışarak yüksek sesle söyledi.

- “Birbirimizi tanımıyoruz canım. Seninle bağlantı kurdum çünkü bir şey öğrenmem gerekiyor..." - Marion tilki gözlerini kısmıştı.

- “Biliyorsun... Şu anda hiçbir şeye bulaşmak istemiyorum, tatile çıkmak istiyordum." - Çekinerek söyledi.

- “Benim için çalıştıktan sonra yeni bir daire için yeterli paranız olacağına eminim. Çalışanlarımı ve iyi çalışanları takdir ederim. Üstelik bu ciddi bir mesele." - Marion ayakkabılarını çıkarmadan, hatta ceketini bile çıkarmadan mutfağa doğru ilerledi.

 Max onu takip etti ve sanki onun misafiri olduğu hissine kapıldı. Güçlü enerjisi tüm alanı dolduruyordu. Dikkatlice sandalyeye oturdu ve bacak bacak üstüne attı. Marion masanın üzerindeki dağınıklığı fark etti ve mutfağa baktı. Max etrafı temizlemeye başladı. Garson kızın numarasının yazılı olduğu not tam önünde duruyordu.

- “Nedir bu?” Marion kısık bir sesle sordu.

- “Uh... sadece saçmalık.” - Notu diğer kırıntılarla birlikte masadan alıp çöp kutusuna attı.
- “Size kahve ikram edebilir miyim? Yeni hazırladım... tabii limonlu kahve seviyorsanız." Max sordu ve doğrudan onun gözlerinin içine baktı.

- “Neden olmasın... Sıra dışı olan her şeyi severim."

 Max kahveyi neredeyse dökerek fincanı masanın üzerine koydu. Marion günün bu saatinde bile çok güzeldi. Ve genç olmamasına rağmen, açıklanamaz sıcak çekiciliği herkesi kendine çekiyordu. Bir yudum aldı, fincanın üzerinde çıplak bir ruj izi vardı. Kahveyi sevip sevmediğini anlamak zordu.

Sonunda ziyaretinin asıl sebebini anlatmaya başladı... Herhangi bir yorum eklemenin mümkün olmadığı on beş dakikalık bir monologdu bu. Ne yapacağını sormuyor, aksine emrediyordu. Reddetmeye tahammülü yoktu ve Max hipnotize olmuş gibi dinlemek zorunda kaldı. Hikâyenin sonuna doğru, ziyaret konusunun biraz tuhaf olduğunu düşünürken yakaladı kendini. Biraz uyanmaya başladı ve trans halinden çıkar gibi oldu. Marion ondan Nicholas'tan bazı belgeler çalmasını istemiş, fonunun sadece kara para aklamak için oluşturulduğunu söylemiş ve daha birçok garip gerçek.Tamamen politik olan “mutfağı” içeriden tanıyan böylesine ünlü bir kadın neden amatör bir dedektiften yardım istemek için şehrin kenarına gelsin ki?Max boş sigara paketine baktı ve Marion elini kürk mantosunun cebine attı.

- “Sana ısmarlayayım mı?” - Bir paket sigara uzatarak sordu.- “Reddetmeyeceğim;” - Max bir sigara çıkardı ve çakmak için elini pencere kenarına götürdü.Sigarayı yakıp derin bir nefes aldıktan sonra sordu:“Bana eşlik etmeyecek misin?”

- “Dün sigarayı bıraktım.” - Marion ses tonunu değiştirerek, “Dün sigarayı bıraktım,” dedi.  Konuşmaya devam etti, çoğunlukla hiçbir şey hakkında.Politika hakkında, seçimler hakkında, kaç kişinin onun adını kullanmak istediği hakkında, her ne kadar birçok kişinin aksine her şeyi dürüstçe yapmaya çalışsa da.Max aniden öksürdü, aynı anda özür dilemeye çalışıyordu.Lavaboya koştu ve doğrudan musluktan su içmeye başladı.Öksürük daha da şiddetlendi, gözleri kararmaya başladı ve başının arkasını soğuk bir ter kapladı.İki eliyle lavaboya tutundu ve tek kelime edemedi, sadece ağır ağır hırıldadı.

- “Görüyorum ki kendini iyi hissetmiyorsun.Soğuk havada dışarıda çok zaman geçirmişsin."- Olur böyle şeyler. “Görünüşe göre uzanmaya ihtiyacınız var.”

Gözlerini kapattı ve yavaşça karanlığa gömüldü.Acı ve kasılmalar arasında birinin bir eve girdiğini duydu ve perdenin arkasından kasketli bir adam görebildi.Uzakta, Max Marion'un topuklarının takırtısını duydu.O anda ne düşünüyordu?Asla okyanusa gitmeyeceğini mi?Garson kızla konuşmamayı mı? Ya da bunu ona neden yaptıklarını mı?Gerçi Max son soruyu sadece sahte ismi olduğu için düşünmemişti.

iPhone'unun son kez çaldığını duyunca kalbi durdu.Çok tatlıydı... şu garson kız...

ÜÇ GÜN ÖNCE...

Elsa uçarı biriydi ve işiyle ilgili bile olsa her konuda rahat bir tavrı vardı. Muhtemelen konsantrasyon eksikliği ve çocuksuluğu kariyerini engellemişti. Neşeli, enerjik ve erteleyici bir kız olarak erkekler için arzu edilen bir nesne olarak kullanıldı. Modellik kariyeri, hayatının sona ermesi gibi aniden başladı. Biri onu bir fotoğrafçıya, sonra bir başkasına tavsiye etti ve ayın sonunda, düşük kaliteli resimlerden oluşan bir portföyü vardı. Çip çekimleri, pornografi sınırında birkaç çıplaklık fotoğrafı... hepsi faturaları ödemek içindi. Hassas değildi; bu onun güçlü yanıydı.

Adam hakkında, fotoğraf çekimlerinden hemen sonra kariyeri tepetaklak olan modellerden birinden bilgi aldı. Çünkü herkes biliyordu ki, Adam bir kızın birkaç fotoğrafını çekmişse, bu onda özel bir şeyler olduğu anlamına geliyordu. Bazı mankenlik ajansları bile onun seçimlerini dinledi. Gerçekten de mükemmel bir zevki vardı. Her zaman uzun boylu, ince ve uzun saçlıları seçerdi. Herhangi bir ayar iğrençti ve uzun saatler süren rötuşlar gerektiriyordu.

 Elsa yaklaşık bir ay boyunca ona Instagram'dan yazdı. Elindeki tüm fotoğrafları gönderdi, buluşmak için yalvardı. Uzun bir sessizlikten sonra, taktiklerini biraz değiştirdi ve tarzını bu kadar tanınabilir kılan yaratıcı becerilerini idolleştirmeye başladı. Umudu neredeyse sıfıra indiğinde şöyle yazdı:

Sizinle ilgilenememem çok üzücü. Sizinle çalışmak benim için büyük bir onur olurdu. Ve bir gurur nedeni. Belki reklam çekimi için kabul edersiniz. Fiyatınızı yazın, ben her şeye hazırım.

Birkaç gün sonra, nihayet uzun zamandır beklediği “merhaba ”yı gördü.

Gerçekten üst sınıf bir profesyonel gibi çalıştı ve asla zaman kaybetmedi; tüm boş konuşmalar modeli rahatlatma hedefini kovaladı. Biriyle ilgileniyor olması pek olası değildi. Çabucak ortak bir dil buldular, çünkü bu onun söylediklerini yapmak için yeterliydi.

Adam hayatında birkaç kez rastgele fotoğraf çekimleri düzenledi, sonuçta poz vermek kesinlikle çekim yapmakla aynı beceriydi ve tüm modeller bu görevi mükemmel bir şekilde yerine getiremezdi. Elsa'nın bariz bir yeteneği vardı ve genç ve poz verme konusunda deneyimsiz olmasına rağmen kamerayı iyi tanıyor ve en iyi yönlerini biliyordu. Adam ona nazikçe Kuş adını taktı. Yüksek duygusallığı ve telaşı yüzünden.

Adam onda “aşk” olarak adlandırılması zor bazı duygular uyandırıyordu... daha ziyade, çıkış yolu bulamayan birikmiş bir hayranlık. Bu duygular arasında kafayı karıştırmak çok kolay. Başlangıçta büyük borçları vardı ama Adam'la çalıştıkça daha fazla iş teklifi alıyordu.

 Cinayetten üç gün önce bir silahlı saldırı daha oldu. O gün, Adam yatakta bir dizi sıradan fotoğraf çekmek istedi, onun lüks kızıl saçlarıyla nasıl oynadığını gösterdi. Tüm bunlar onun dairesinde, ince yeşil bir battaniyeye sahip büyük bir yatakta gerçekleşti. Akşam çok olağandı ve fotoğraf makinelerinden birinin şarjı bitmeden önce iş iyi gitti.

Adam bu durumdan hoşnut değildi ve kamerayı en yakın prize takıp şarj etti, sonra da iş için bir tane daha aldı. Elsa'nın düşünceleri çok uzaklardaydı, ona sempatisini nasıl doğru bir şekilde anlatacağını, onu bir randevuya nasıl davet edeceğini düşünüp duruyordu ama doğru kelimeleri bulamıyordu. Birkaç kez onun etkinliklerinde zaman geçirmişlerdi ama bu onun için hiçbir şey ifade etmiyordu. Bir kerelik seksleri nedense aralarındaki mesafeyi daha da büyüttü ve Adam'ın ona olan ilgisini yavaş yavaş kaybettiğini hissetti. Aklına gelen herhangi bir senaryoda, Adam dehşet içinde dairesinden kaçmış ve sonra mesajlara cevap vermemişti. Bu yüzden sessiz kalmaya karar verdi. Her şeyin değişmeden kalmasına izin verdi.

iPhone'u aynanın yanındaki sandalyenin üzerindeydi ve parlak sinyallerle durmadan yanıp sönüyordu. İlk 30 dakika başarıyla görmezden geldi ama sonra ciddi bir şey olduğundan şüphelendi. Adam Elsa'ya yukarıdan aşağıya doğru el salladı, onların dilinde bu rahatla anlamına geliyordu, sonra telefonu aldı ve koridora çıktı. Yatakta yatan Elsa, cep telefonundan alçak bir kadın sesi ve Adam'ın kısa cevaplarını duydu. Sonra yatak odasına döndü ve kameraları toplamaya başladı.

- “Üzülme Kuş, yarından sonraki gün çekimleri bitireceğiz. Gitmek zorundayım, üzgünüm."

- “Lütfen beni unutma.” - dedi Elsa büyüleyici gülümsemesiyle.

Yaramaz saçlarından biraz elektriklenmiş ve arkaya yapışmış beyaz ipek bir bornoz giydi. Adam ceketini giydi ve Elsa sıkı kilidi üç tur çevirerek açtı. Adam daireden çıkarken gülümsedi ve “hoşça kal” dedi. Elsa kapıyı kilitledi. Odaya döndükten sonra bornozunu çıkardı. Çıplak yürümeyi seviyordu. Yatağın üzerine bacaklarını uzatarak oturdu ve dizüstü bilgisayara baktı. Birden Adam'ın odada unuttuğu kameralardan birini fark etti. Çocuksu bir merakla onu aldı ve galeriyi açtı.

Son fotoğrafları vardı. Nedense normalden biraz daha kötüydüler, fazladan 3 kilo açıkça görülüyordu ve Elsa kendi kendine diyet yapmaya yemin etti. Yatağa oturdu ve daha fazla kaydırmaya başladı... Bir sürü vasat kız, yüzsüz, düz... kendisinden çok daha kötü. Resimler siyah beyaza dönene kadar çerçeveleri tek tek kontrol etti. Klasik eserlerinden tamamen farklıydılar. Loş bir lambanın ve deri maskeli çıplak bir kadının olduğu tuhaf, eski püskü bir oda. Kadın bir koşum takımı ve yüksek topuklu ayakkabılar giyiyordu. Bu resimler kesinlikle sanat değil, tam bir bayağılıktı. Model her zamanki gibi mahrem bölgelerini kapatmamıştı. Göğsü açıkça görülebiliyordu, bacakları genişçe ayrılmıştı. Onun kaba şekillerini fark etmemek mümkün değildi.

    Üçüncü fotoğrafta maskesizdi ve dört ayak üzerinde duruyordu... Elsa'nın yüzü şok içinde dondu kaldı. Onu tanıdı. Bu kesinlikle Marion J.'ydi.

Elsa daha fazla kaydırmaya devam etti, tüm şüpheleri kayboldu. Bu şehrin en önemli siyasi kişisi basit bir sapık çıkmıştı. “Ah, seni sürtük” - diye fısıldadı Elsa usulca. Adam hiçbir işi inkar etmedi, paranın geçmesine asla izin vermedi ve yeteneğini her koşula ustaca ayarladı.

 Elsa telefonu aldı ve hızla sevgilisi Michael'ı aradı. Ortak ilgi alanları arasında seks ve kolay paraya susamışlık vardı. İkisi de güzel, genç ve sonsuz açgözlüydü. Ne yazık ki aralarında aşk yoktu, birbirlerine çok benziyorlardı. Yaklaşık bir yıl önce bir barda tanıştılar, adam kızın yanına gelip şöyle dedi: “Merhaba tatlım.”

Uzun boylu, çok yakışıklı, baştan çıkarıcı ve kibirliydi. Kendini farklı isimlerle tanıtmayı severdi. Pasaportuna göre adı Michael olmasına rağmen Alex, Leo, Max onun favorilerinin kutsal üçlüsüydü. Belki de birinden saklanıyordu ya da sadece patolojik bir aldatma arzusundan muzdaripti ve kızlarla her zaman kolay iletişim kuruyordu.

Ona her şeyi anlattı, çünkü beklenmedik buluşunda bir perspektif hissetti. Konuşma sırasında Michael özlü konuştu ve yarın buluşmayı teklif etti. Elsa konuşmasını bitirir bitirmez kapı çaldı. Üzerindeki baskının arttığını ve paniğin belirginleştiğini hissetti. Bir karar vermek zorundaydı. Yatağın altında, çöplerle birlikte eski fotoğraf makinesi duruyordu ve kapı zili rahatsız edici bir şekilde çaldı, o anda hafıza kartlarını değiştirmeye karar verdi. Yatağın ağında bir bardak su vardı, onu göğsüne döktü, bir bornoz giydi ve Adam'ın fotoğraf makinesini tekrar şarja taktı. Ağır kapıyı açarken yüzünde şaşkın bir ifade belirdi:

- “Duştaydım, bir şey mi oldu?” - Adam kızarmış yanakları ve nefesi kesilmiş bir halde karşısında duruyordu. Merdivenlerden koşarak çıktığı belliydi.

- “Kameramı unuttum Bird... bana getir.” - Yorgun, şefkatle, dedi Adam.

Elsa gülümsedi ve ellerindeki titremeyi gizlemeye çalışarak fotoğraf makinesini geri getirdi. Adam ona teşekkür etti ve aceleyle aşağıya koştu. Adam'ın bugün kamerayı çevirmeyeceğini umuyordu.

 Ertesi gün Michael'la birlikte fotoğraflara baktılar ve şantaj planını tartıştılar. Birçok seçenek vardı: Fotoğrafları bastırıp gizlice Marion J'ye bırakmak için Michael kendini kurye olarak tanıtabilirdi. Alternatif olarak, bir dedektif rolünü deneyebilir ve şantajcı hakkında bilgi karşılığında Marion'dan para kazanabilirdi. Tüm seçenekler Michael'ın kartı alacağı sonucuna götürüyordu. Elsa bundan hoşlanmamıştı. Adamın sırf kendi başına para kazanmak için onu her an terk edebileceğini biliyordu. Buluşmaları bir anlaşmazlıkla sona erdi, sonunda Michael ellerini saçlarına götürdü ve kötü bir ruh hali içinde oradan ayrıldı.

 Elsa eve döndü ve bütün gün kimseyle konuşmadı. Bu planı tek başına nasıl gerçekleştireceğini düşündü. Uzun saatler düşündü, Michael'ı aramaya gerek yoktu, para isteyebilirdi... İnternetteki “Yaşam Hakkı” ana sayfasına gitti, burada tüm postaların Marion J. tarafından şahsen yanıtlandığından emin oldu. Sonra, geceye yakın, yeni kayıtlı posta kutusundan bir mektup yazmaya ve bir fotoğraf eklemeye karar verdi:

"İyi akşamlar, bu mektubun sizi ne kadar üzeceğini biliyorum ama sanırım sorun istemiyorsunuz. Size karşı kişisel bir nefret hissetmiyorum, sadece bir anlaşmaya varmak istiyorum. Size daha sonra numaramı göndereceğim."

O gece uykuya dalan Elsa, müzakereleri dört gözle bekledi, ne kadar alabileceğini düşündü. Ne yazık ki, sınırlı zihni ve dar düşünce tarzı ona kötü bir oyun oynadı. Bir gün sonra, Adam'la son fotoğraf çekiminden sonra ölecekti.

   Marion J. zorba bir kadındı ve herkes ondan korkar ve saygı duyardı. Sebepsiz yere asla pislik göstermezdi, ancak sebep ciddiyse etrafındaki her şeyi yakardı. İnsanlar otorite hakkında konuşurken, genellikle ölçeğinin ciddiyetinin farkına varmazlar. Güç, kötüye kullanılmazsa cazibesini kaybeder. Otoriter kişi kimdir? Her şeyi kontrol altında tutan kişidir ve böyle biriyle rekabet etmekten uzak durmak daha iyidir çünkü her zaman kaybedersiniz. Marion'un her yerde bağlantıları vardı: poliste, mahkemelerde, tanıklar alınıp satılıyordu. Ama gücünü asla çılgınca kullanmazdı, her şey planlıydı ve asla duygusal, gereksiz bir adım atmazdı.

 O gece kapı çaldı, Elsa uyumadı ve hemen ayağa kalktı. Dahili telefonu yoktu; bu yüzden diğer tarafta biri kendini polis olarak tanıttığında bekledi. Kapıyı açtı ve hardal rengi şapkalı, kısa boylu, zayıf bir adam gördü. Adamın soğuk, boş gözleri onu çok korkuttu ve içgüdüsel olarak kendini bir kurban gibi hissetti. Elsa uyuşmuştu ve hareket etmekten korkuyordu, bu adam elleri arkasındayken bile tehlikeli kokuyordu. Eşikten adımını attı, kapıyı kapattı ve sol elini kaldırdı... Elsa susturuculu bir silah gördü. Adam sağ eliyle onu boynundan yakaladı ama sıkmadı. Silahı Elsa'nın şakağına dayayan adam, tam bir poker suratıyla sessizce sordu: Fotoğrafları nereye sakladın? Elsa panikten boğulmaya başladı; dışarı çıkmanın kolay olmayacağını anladı.

Parmağıyla battaniyenin üzerinde duran değiştirilmiş dizüstü bilgisayarı işaret etti. Adam ondan yatağa uzanmasını ve hareket etmemesini istedi. “Eğer senden bir ses bile duyarsam, ölürsün” dedi fısıltıyla ve kibirliydi. Silah hala elindeydi; bir sandalyeye oturdu ve dizüstü bilgisayarı dizlerinin üzerine koydu. Yaklaşık 3 dakika sonra adam kartı çıkardı, eski kot pantolonunun cebine koydu ve dizüstü bilgisayarı kapattı. Oturdu, sandalyede rahatladı ve burnunu çekti.

- “Hepsi bu kadar mı?” - Histerik nefes darlığını bastırarak modele sordu.

- “Evet...” şapkalı adam dudaklarını kapattı ve aniden kadının yüzüne vurdu.

 Yeşil yatak örtüsü her saniye biraz daha bordoya dönüştü.

 Kasketli adam daireyi tamamen boş bir ruhla terk etti. Kimseyle empati kurmuyor, sadece bir makine olarak işini yapıyordu. Eşikten adımını attıktan sonra daire kapısını açık bıraktı ve sessizce aşağı indi. Sabah saat 5 sularında üst kattaki eski bir komşusu, daha doğrusu köpeği onu buldu. Aşağı inerken köpek bir koku almış ve açık kapıya doğru hareket etmiştir. Daha sonra polis tüm komşularla konuşacak ve tutanağa hepsinin uyuduğunu ve hiçbir şey duymadıklarını ve yan dairede yaşayan yaşlı kadının deli olduğunu yazacaktır.

   Marion Michael'ın dairesinden kalbinde tam bir huzurla ayrıldı. En başından beri onun kim olduğunu ve teoride neler yapabileceğini biliyordu. Adam ona Michael'a parayı şantajcı ona saldırdığı için verdiğini söyledi ama Marion ona tek kelime etmedi.

Bir saat sonra Marion çekim için yeni mekandaydı. Bugün yine modellik yapıyordu. Eski püskü hangarda hava çok soğuktu ve etrafta ısıtıcılar vardı. Marion uzun bir süre saçlarını polar ile topladı. Kapı iki kez çalındı... şapkalı bir adam gıcırdayan kapıyı açtı. Adam tüm kameralarla birlikte ve iyi bir ruh hali içinde geldi. İçtenlikle gülümseyerek “merhaba” dedi ve ışıkları açmaya başladı. Sonra Marion dikkatini yanındaki küçük bir kanepeye çekti, üzerinde para dolu siyah bir çanta vardı.

- “Bu senin...” - Adam inanılmaz bir duygusal orgazm hissetti. Marion ona karşı içten bir sempati duyuyordu.

- “Çok teşekkür ederim... biliyorsun, şu andan itibaren senin fotoğraflarını bedavaya çekeceğim. Pek çok sorunumu çözdünüz. Özellikle de bugün polisle olan." - Adam'ın yüzünde ilk kez gerçek bir sevinç görmek mümkündü.

- “Hayır, ben ödeyeceğim. Bedava iş için hiç heves yok". - Esprili bir şekilde söyledi.

 Adam ışığı ayarlamaya devam ederken Marion sırtına yaklaştı ve hafifçe boynuna dokundu. Fotoğrafçı bu kadar yakın bir temas beklemiyordu ve utandı.

- “Bu da senin.” - Marion elini açtı, avucunda bir hafıza kartı vardı. - “Halkıma minnettarım, bu yüzden beni daha fazla üzmeyin.” - Ses tonu son derece ciddiydi.

 Adam endişeyle yutkundu ve şöyle dedi:

“Bir daha asla... ahem... teşekkürler.”

Çekim başladı ve bir saatten fazla sürdü. Bugün tamamen çıplaktı, hacimli saçları ve koyu renk ruju vardı.

  Kırmızı Alfa Romeo'suyla geri dönerken Adam birden her şeyi anladı. Nasıl bir tuzağa düştüğünü, ne kadar korkunç bir hikayenin içine sürüklendiğini fark etti. Kendisinden beklenmedik bir şekilde Michael'ın şu sözünü hatırladı: “Artık silemeyeceğin bir şey var”, - Michael'ın sesini hafızasında duydu. O andan itibaren Marion'u reddedemez. Sonunda “onun erkeği” olmuştu. Bunu yaklaşık 10 dakika düşündükten sonra, can sıkıcı düşünceleri hızla bir kenara atar. Telefon çalıyordu, arayan Sarah R. Merhaba demeye bile vakti yoktu, Sarah çoktan sohbete başlamıştı:

- “İyi günler, Adam! İki saat içinde bir görüşmemiz olduğunu hatırlıyor musun? Nasılsın?" - Neşeli bir tavırla sordu.

- “Nesin sen... tabii ki unutmadım. Zamanında geleceğim. Her şey harika. - “Her şey” kelimesi Adam'ın zihnindeki kalıcı durumu ifade ediyordu.

- “Bu konuşmayı kaydetmiyorum. Sana özel bir teklifim var"... - Sarah sinsi bir tilki gibi davranmaya başladı.

- “Neymiş o?” - Fotoğrafçı ilgiyle sordu.

- “Elsa'nın fotoğraflarını çeken son kişinin sen olduğunu herkes biliyor. Bu kaynakları ajansımıza satabilir misiniz? İyi para öderiz." - Adam onun tuhaf sesine ve sorularına alışmaya başlamıştı.

Boynunun tutulduğunu hissetti ve bir çıtırtı duyana kadar başını bir o yana bir bu yana hareket ettirdi.

- “Alo... beni duyabiliyor musun?” - Sarah bir duraksamayı bölerek sordu.

- “Evet, satacağım.” - Adam kendinden emin bir şekilde ve biraz da hüzünle cevap verdi.

- “Emin misin? O zaman lütfen ofise daha erken gelin. Koşulları konuşmamız gerekiyor". - Sarah'nın sesinde giderek daha fazla neşe vardı.

- “Elbette, ben bir fotoğrafçıyım ve bu benim işim. Geleceğim." - Adam buzlu yola bakmaya devam ederek meydan okumayı kabul etti.

Kar yağışı durmuş ve ilk kez güneş açmıştı. Adam trafik ışıklarında durdu ve yine gözlerindeki acıyı hissetti. Gözlüğünü çıkarmadan gözlerini ovuşturarak, gelecek haftanın rahat programını nasıl düzenleyeceğini, bir sergiyi nasıl hazırlayacağını, birçok toplantı için nasıl zaman bulacağını düşünmeye başladı.

 Ancak biri tüm bu düşünceleri yerinden etti: “Acaba bugün uyuyabilecek miyim?”

Anlatıyı beğendiniz mi? Arkadaşlarınızla paylaşın
Paylaş

Bilgi

Yaş sınırlaması
18+
Yayın Tarihi
2024
Teknik Özellikler
© David Dubnitskiy 2010–2024.
Tüm hakları tamamen ve/veya kısmen: grafik içerik (fotoğraflar, videolar, illüstrasyonlar), senaryolar/hikayeler, tekil metin materyalleri, ses dosyaları/ses içerikleri, kullanılan ve/veya kullanılmakta olan ilgili program kodu, mobil uygulama "NYMF" ve/veya tüm orijinal değişiklikleri, eklemeleri, değişiklikleri ve ayrıca https://dubnitskiy.com, https://nymf.com hizmetlerinde bireysel yaratıcılığın bir sonucu olarak David Dubnitskiy takma adı altında D.I. Dubnitskiy’e aittir.
Copyright Notice.

NYMF'yi kullanmak için oturum açın veya bir hesap oluşturun